در سال ۱۹۹۸ درحالی‌که حدود ۱۷ سال از عرضهٔ پاجرو به بازار می‌گذشت، میتسوبیشی شاسی‌بلند کوچکی در کلاس جیمنی را با توانایی‌های آفرود واقعی و کابین نیمه لوکس با استفاده از نام افسانه‌ای پاجرو و پسوند پینین معرفی کرد.
این خودرو که در نسخه‌های سه‌در و پنج‌در راهی بازار شد، تا سال ۲۰۰۸ به بازار عرضه می‌شد. از پاجرو پینین حدود ۱۸۰ هزار دستگاه در ژاپن تولید شد ولی این شاسی‌بلند کوچک در ایتالیا، برزیل و چین هم تولید و عرضه شد. این ماشین بسته به بازار با نام‌های مختلفی شامل مونترو iO، پاجرو iO، پاجرو پینین، شوگان پینین، پاجرو TR4 (در برزیل) و چانگ‌فنگ لیبائو (در چین) عرضه می‌شد. هرچند تولید پاجرو پینین در سال ۲۰۰۷ در ژاپن خاتمه پیدا کرد ولی این خودرو آر طریق جوینت ونچر GAC با میتسوبیشی، تا سال ۲۰۱۴ همچنان در چین تولید می‌شد.
به نقل از پدال، پاجرو پینین با پیشرانه‌های مختلفی عرضه می‌شد ولی متداول‌ترین موتور آن یک نمونهٔ ۱.۸ لیتری چهار سیلندر بنزینی با ۱۱۵ اسب بخار قدرت بود. هرچند این موتور قدرت بالایی نداشت ولی در کنار وزن تنها ۱۲۵۰ کیلوگرمی خودرو، پرفورمنس مناسبی را فراهم می‌کرد و در کنار آن، مصرف سوخت مناسبی هم داشت. این در حالی است که سوزوکی جیمنی امروزی تنها ۱۰۰ اسب بخار قدرت دارد. یکی دیگر از ویژگی‌های برجستهٔ پاجرو پینین، سامانهٔ چهارچرخ محرک SS4-i آن است که از پاجروی اصلی گرفته شده بود. این یک سامانهٔ چهارچرخ محرک پارت تایم است که در حالت پیش‌فرض یا 2H، نیرو را فقط به چرخ‌های عقب منتقل می‌کند.