انتظامی: نداشتن آکتور، نویسنده و کارگردان باعث به وجود آمدن سینمای بازاری شده است/ نصیریان: آدم داستان‌ها و موضوعاتی می‌بیند که اصلا قابل طرح در سینما نیست. فیلم باید لااقل وسیله‌ای برای پیشرفت جامعه باشد، چیزی به مردم بدهد. نه این‌که بی‌فایده باشد.
به گزارش کاویان گلد، در نیمه‌ی نخست مهرماه سال ۱۳۵۲ خبرنگار «زن روز» به سراغ دو هنرپیشه‌ی جوان و برجسته‌ی کشورمان علی نصیریان و عزت‌الله انتظامی رفت تا از آن‌ها در باره‌ی وضعیت سینمای ایران بپرسد. این‌که چرا سینمای ما از اصول اولیه‌ی فیلم‌سازی دور است و در اکثر موارد هنوز هم فیلم‌های مبتذل و توخالی ارائه می‌دهد؟ چه عواملی مانع تهیه‌ی اثر خوب و جالب برای فیلم‌ساز می‌شود؟ در سینمای ایران هنرپیشگان تئاتر چه نقشی داشته‌اند، و چرا بعضی از آنان آن‌چنان که باید در کارشان توفیق نیافته‌اند؟ فیلم خوب چگونه فیلمی است، و عکس‌العمل مردم در برابر موقعیت فعلی سینمای ایران چگونه است؟ مشروح این مصاحبه را به نقل از زن روز مورخ ۷ مهر ۱۳۵۲ در ادامه می‌خوانید:
چرا بیش‌تر فعالیت خودتان را در سینما گذاشته‌اید، چرا همکاری با مهرجویی را ترجیح می‌دهید و آیا فعالیت مداوم در سینما به کار تئاتر که هنر اصلی و اولیه‌ی شماست لطمه نمی‌زند؟
انتظامی: سینما به طور کلی میدان و امکانات وسیع‌تری برای عرضه‌ی کار دارد اما به هیچ وجه فعالیت در سینما از کار تئاتر ما کم نکرده است. گروه ما در اداره‌ی تئاتر وزارت فرهنگ و هنر هر سال دو برنامه در تالار ۲۵ شهریور [تماشاخانه‌ی سنگلج کنونی] روی صحنه می‌آورد.
نصیریان: متاسفانه ما از لحاظ سناریست و نمایشنامه‌نویس خیلی ضعیف هستیم. تعداد نمایشنامه‌نویسان و سناریست‌های قابل بحث کشور ما با کمال تاسف از تعداد انگشتان دست تجاوز نمی‌کنند! و باز هم باید متاسف بود از این‌که این عده‌ی معدود هم به‌ندرت دست به قلم می‌برند و چیز می‌نویسند. بنابراین میدان برای کم‌مایه‌ها و آن‌هایی که ناشیانه و کلیشه‌وار در واقع «مرتکب» سناریونویسی و نمایشنامه‌نویسی می‌شوند، خالی می‌ماند. مثلا بسیاری از سناریست‌های فیلم‌های وطنی – البته قصد توهین به شخص به‌خصوصی را ندارم – عینا از فیلم‌های مبتذل ترکی و هندی استفاده می‌کنند. در مورد نمایشنامه‌نویسان این چنین نیست و به همین دلیل ما همیشه با کمبود نمایشنامه مواجه هستیم و همین مسئله موجب شده است که از نمایشنامه‌های خوب خارجی بیش‌تر استفاده کنیم.