ترکیب کابینه‌ای که به مجلس معرفی شد نشان‌دهنده‌ی هوشمندی آقای پزشکیان در عرصه‌ی سیاست و اشراف ایشان بر واقعیات موجود در معادله‌ی قدرت بود.
پزشکیان نشان داد رئیس‌جمهوری نیست که بعد از پیروزی در انتخابات به توهم یکدست‌سازی و تغییرات دامنه‌داری دچار شود که از ابتدا محکوم به شکست است. البته کسانی که ادعا می‌کنند رئیس جمهور در انتخاب کابینه‌اش مقهور جناح رقیب و نهادهای نظارتی شد، قطعا در اشتباه‌اند. چراکه آقای پزشکیان به عهد خود با اصلاحات نیز وفا کرده است. او علاوه بر اعطای مقام معاون اولی به دکتر عارف، چند چهره‌ی کلیدی اصلاح‌طلب را نیز در حلقه‌ی مشاوران خود قرار داد. در ترکیب کابینه نیز برای اصلاح‌طلبان یا چهره‌های نزدیک به آنان سهمی قابل قبول در نظر گرفت. آن عده از وزیران پیشنهادی نیز که تعلق جناحی به اصلاحات ندارند، در پی تحقق مطالبات رئیس جمهور و اکثریت رأی‌دهندگان به او هستند. تخصص و تعهد اکثر افراد حاضر در این فهرست را نیز نباید نادیده گرفت. ضمن آن‌که معرفی یک وزیر زن نه صرفا به دلیل زن بودن بلکه همراه با شایستگی علمی و اجرایی لازم، از نقاط قوت کابینه به شمار می‌رود. در مجموع می‌توان گفت رئیس جمهور توانست بدون موج‌آفرینی، هیجان‌زدگی و جنجال، کابینه‌ای قوی و کارآمد به مجلس معرفی کند. کابینه‌ای که در آن هم به توقعات طرفداران رئیس جمهور توجه شده و هم الزامات و مصلحت‌های ارکان عالی نظام مد نظر قرار گرفته است. اکنون روی سخن با دو مخاطب اصلی است که به دلایل متفاوت به این کابینه معتراض‌اند. مخاطب اول، برخی حامیان آقای پزشکیان در انتخابات اخیرند. ازجمله جبهه‌ی اصلاحات که شنیده شده به روند انتخاب وزیران اعتراض دارند. باید به این عزیزان یادآور شوم حمایت از یک نامزد، اولین گام برای پیروزی اوست. گام بعدی و مهم‌تر، تمکین در برابر اقتضائات و واقعیاتی است که نامزد پیروز با آن روبه‌روست. از یاد نبرید که انتخابات ۱۴۰۳ با دوم خرداد ۷۶ قابل قیاس نیست. مبادا عزیزان گمان کنند که امروز هم اکثریت قاطع ملت در پی روی کار آمدن اصلاح‌طلبان‌اند. واقع امر این است که امروز مردم، فارغ از دعوای چپ و راست به رفع مشکلات معیشتی، باز شدن فضای سیاسی، رفع رانت و تبعیض، عدالت، رفاه و توسعه می‌اندیشند. ضمن آن که نیمی از آنان با غیبت در انتخابات، ناامیدی خود را از همه‌ی جناح‌های سیاسی اعلام کردند. علاوه بر این در برابر رأی هفده میلیونی آقای پزشکیان، چهارده میلیون نفر به جناح رقیب او رأی دادند. رئیس جمهور منتخب در چنین شرایطی، باید هم واقع‌بینی را به نگاه ایده‌آلیستی ترجیح دهد. بنابراین از اصلاح‌طلبان انتظار می‌رود از اصرار بر اصلاح‌طلب بودن بی قید و شرط مدیران دولت جدید دست بردارند. این‌که گاه شنیده می‌شود برخی نزدیکان رئیس جمهور در اعتراض به نحوه‌ی چینش کابینه قهر کرده‌اند، اصلا برازنده نیست. یا این‌که کسی بگوید اگر ما نباشیم پزشکیان محبوبیت خود را از دست خواهد داد! جای تأسف بسیار دارد. من نمی‌دانم چنین افرادی چه وقت می‌خواهند از عواقب توهم و بی‌اعتنایی به واقعیات و تغییرات احوال و اوضاع عبرت بگیرند. مخاطب دیگر من نمایندگان مجلس شورای اسلامی‌اند. باید به عرض این عزیزان نیز برسانم که پاسخ درایت، رواداری و سلامت نفس آقای پزشکیان، اصرار بر نقار و عیب‌جویی و خرده‌گیری نیست. این‌که برخی چهره‌های حامی رئیس جمهور، مطلوب اکثریت نمایندگان نیستند دلیل نمی‌شود که با کابینه‌ی ایشان مخالفت شود. مثلا گفته شده است حضور آقای ظریف در حلقه‌ی نزدیکان ایشان با وفاق ملی در تضاد است! قصد دفاع از کسی را ندارم. ولی مگر نمی‌دانید که اتفاقا آقای ظریف یکی از محبوب‌ترین افراد نزد جمعیت هوادار رئیس جمهور به شمار می‌رود؟ و مگر نمی‌بینید که عده‌ی زیادی از اصلاح‌طلبان و حامیان آقای پزشکیان به‌خاطر این‌که در این دولت جایگاه ممتازی به آقای ظریف اختصاص نیافته، رئیس جمهور را تحت فشار گذاشته‌اند؟ اگر این عده از نمایندگان محترم بخواهند چشم بر واقعیت‌ها ببندند و مثلا به دلیل تفاوت نگاه به برجام در میان دو طیف سیاسی، رئیس جمهوری اصلاح‌طلب اما با نگاهی فراجناحی را تضعیف کنند، اشتباه بزرگی کره‌اند. البته منظور من این نیست که مجلس محترم باید بی چون و چرا به کابینه‌ی پیشنهادی رأی موافق بدهد. من هم در یکی دو مورد اسامی افرادی را دیدم که در حد و اندازه‌ی وزارت در دولتی پیشرو و توانمند نیستند. پس توقع ندارم که قوه‌ی مقننه تابع بی چون و چرای نظر دولت باشد. اما توصیه‌ی من این است که در مخالفت‌ها و موافقت‌ها اصل بر شایسته‌سالاری و صلاحیت علمی و اجرایی افراد باشد، نه انگیزه‌های جناحی و سیاسی.