برچسب: آدولف هیتلر

ادامه‌ی جنگ نظر ما را نسبت به ادامه‌ی تبعید یهودیان تغییر داد. به سال ۱۹۴۱ پیشوا شخصا یهودیان را دشمن نژاد آریایی معرفی کرد و دستور نابودی آنان را صادر نمود.

من و سایر «اس‌اس»‌های همکارم دست به خشونت‌های ناروا می‌زدیم، کنیسه‌های یهودیان را آتش می‌زدیم، مغازه‌های یهودی‌ها را غارت می‌کردیم و در خیابان‌ها و اماکن عمومی یهودیان را مورد تحقیر و توهین قرار می‌دادیم. در برابر ما هیچ‌گونه مقاومتی ابراز نمی‌شد.

روزی فهمیدم آشپز مخصوص و خوشگل هیتلر که نه‌تنها به خاطر حفظ رژیم او غذاهای مخصوص می‌پخت بلکه نقش معشوقه‌اش را هم بازی می‌کرد سی‌ودو درصدش یهودی است. فوری گزارش این موضوع را تهیه کرده به دست رئیس دیگرم گروپن فوهرر (هانریش مولر) دادم.

بالاخره روزی به من یک بطری شراب قرمز نوشاندند. نوارچسب روی چشم‌هایم را برداشتند، سرم را از ته تراشیدند و عینکی به چشم‌هایم آویختند؛ عینکی که به جای شیشه صفحه‌های مدوری از لاستیک داشت.

کافه‌ای که اقامت داشتم شبی مورد محاصره‌ی پلیس قرار گرفت. زن کافه‌چی که خود یکی از رابط‌ها بود به موقع خبردار شد و مرا لابه‌لای (خرت و خورت)های انبار مخفی کرد… یک هفته‌ی تمام در آن‌جا ماندم تا بالاخره یکی از مشتریان کافه مرا همراه خودش از مرز گذرانید.

از زنی به نام خانم «لیند هورست» هزار متر مربع زمین خریدم و برای ساختن مرغ‌دانی از جنگل‌بان نیز اجازه‌ی انداختن چند درخت جوان را گرفتم. سپس به کار مشغول شدم. مرغ‌دانی تمیز و گرم و راحتی ساختم تا مرغ‌ها در آن برای من تخم‌های گنده بگذارند.

در آن ایام برای این‌که چهره‌ام در استتار بماند و کسی نتواند مرا بشناسد یک ریش «بالبویی» [پرفسوری] گذاشته بودم. اوایل زبری ریش ناراحتم می‌کرد ولی بعدها به قشنگی‌اش دل بستم و عادت کردم. تصمیم داشتم لحظه‌ای قبل از فرار آن را بتراشم.

خطر بالای سر من به پرواز درآمده بود و دیگر بیش از آن نمی‌شد برای فرار ثانیه‌شماری و وقت‌کشی کرد. اندیشه‌ی فرار دائما در مغز من جولان می‌داد. فرار از کمپ زحمتی نداشت ولی از کجا می‌توانستم موفق به تهیه‌ی لباس شخصی و مقداری پولی و خواربار بشوم؟

احتمالا دنیا و ساکنین آن می‌دانند که من می‌بایست مدت‌ها پیش دست به خودکشی زده باشم ولی من زنده ماندم تا تمام کوششم را صرف کشف حقایق کنم، حقایقی که رخ داده‌ی زمان ناسیونال‌سوسیالیست‌ها می‌باشد و با سرنوشت من عجین شده است.

نمی‌توانستم و نمی‌خواستم اعتراف کنم از موقعی که پیشوای من خودکشی کرد و بی‌پایگی ایدئولوژی او نقش بر آب گردید من هم مردم و از آن به بعد مثل مرده‌ای فقط روی دو پا به زندگی خود ادامه داده‌ام.