به هر شهر و دهاتی می‌رفت، مردم از او استقبال بی‌نظیری می‌کردند، برخی ناظران زمانه چنین نوشته‌اند که علت رویگردانی او از تهران نه بیماری بلندمدتش، بلکه پیشوازی‌های بی‌شکوه مردم تهران در مقایسه با دیگر نقاط کشور بود!
به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین به نقل از ایسنا، شاه عباس یکم، پنجمین و نام‌دارترین پادشاه صفوی، ۵۹ سال و ۸ ماه و ۲۳ روز زندگی کرد. از این سال‌ها و ماه‌ها و روزها در حدود ۴۳ سال از ۹۹۶ تا ۱۰۳۸ هجری‌قمری سلطنت ایران را به‌دست داشت. در این مدت، بدخواهان ایران را در مشرق‌زمین سر جای خود نشاند و با مغرب‌زمین چنان به تعامل برخاست که شخصیت او برگی فراموش‌نشدنی از تاریخ اروپا شد.
فرمان‌روایی او به همان مقیاس در مدیریت داخلی کشور هم غوغا کرد؛ چنان‌که مردم کوی‌وبرزن سنگدلی بی‌حدش را زیر سبیلی رد کردند و به جای آن در یاد و خاطره‌اش قصه‌های صیقلی و شیرین آفریدند، قصه‌هایی که در دو مرز تاریخ و افسانه به یکدیگر می‌رسند. مهابت و محبت شاه عباس که در تاریخ کبیر و بزرگ لقب گرفت، هم‌زمان به دل مردم نشست و بخشی از حافظه جمعی ایرانیان شد، اما داستان او در شهر اصفهان به‌گونه‌ای دیگر رقم خورد.