در عملیات اخیر اوکراین، یکی از قدیمی‌ترین و مرگبارترین بمب‌افکن‌های هسته‌ای جهان هدف قرار گرفت؛ هواپیمای غول‌پیکری به نام Tu-۹۵. اما این بمب‌افکن چه ویژگی‌هایی داشت که آن را به یکی از اهداف استراتژیک تبدیل کرد؟
به گزارش کاویان گلد، Tu-۹۵، با نام ناتو «Bear»، یکی از بمب‌افکن‌های استراتژیک ساخت شوروی سابق است که نخستین پرواز خود را در سال ۱۹۵۲ انجام داد و از سال ۱۹۵۶ وارد خدمت شد. این بمب‌افکن به دلیل استفاده از موتورهای توربوپراپ با ملخ‌های چرخان در جهت مخالف، دارای برد بلند و سرعت بالا در بین بمب‌افکن‌های هم‌رده خود است.
ویژگی‌های فنی برجسته:
موتور: ۴ موتور توربوپراپ Kuznetsov NK-۱۲ با ملخ‌های چرخان در جهت مخالف
برد پروازی: حدود ۱۵٬۰۰۰ کیلومتر
سرعت: حداکثر ۹۲۰ کیلومتر در ساعت
توان حمل: تا ۱۶ موشک کروز Kh-۵۵، Kh-۵۵۵ یا Kh-۱۰۱/Kh-۱۰۲
تسلیحات دفاعی: توپ ۲۳ میلی‌متری GSh-۲۳L در بخش عقبی
این بمب‌افکن به‌ویژه به دلیل توانایی پرواز در مسافت‌های طولانی بدون نیاز به سوخت‌گیری مجدد، برای حملات راهبردی و پرتاب موشک‌های کروز از فاصله دور مورد استفاده قرار می‌گیرد.
نقش Tu-۹۵ در نیروی هوایی روسیه
Tu-۹۵ یکی از ارکان اصلی «سه‌گانه هسته‌ای» روسیه است که شامل موشک‌های بالستیک قاره‌پیما، زیردریایی‌های هسته‌ای و بمب‌افکن‌های استراتژیک می‌شود. این بمب‌افکن در عملیات‌های مختلف، از جمله حملات موشکی به اهداف دوردست، نقش کلیدی ایفا می‌کنند.
پایگاه‌های اصلی استقرار Tu-۹۵ در روسیه:
پایگاه هوایی انگلس-۲ (Engels-۲): واقع در استان ساراتوف
پایگاه هوایی اولنیا (Olenya): واقع در منطقه مورمانسک
پایگاه هوایی اوکراینکا (Ukrainka): واقع در استان آمور
پایگاه هوایی دیاگیلفو (Dyagilevo): واقع در استان ریازان
در حال حاضر، روسیه حدود ۵۵ فروند Tu-۹۵MS در خدمت دارد.
کشورهای دارنده Tu-۹۵
پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، روسیه به‌عنوان اصلی‌ترین بهره‌بردار Tu-۹۵ باقی ماند. این کشور با به‌روزرسانی مداوم این بمب‌افکن، آن‌ها را در خدمت نگه داشته است.