زمانی که قانون سوادآموزی کارگران مطرح شد منوچهر سالور، مدیر کارخانه، تأکید به سوادآموزی کارگران داشت و مقرر کرد هر کارگری باسواد شود ۵ درصد افزایش حقوق خواهد داشت.
به گزارش کاویان گلد: بخش جذاب کارخانه سیمان ری به اسناد و مدارکی مربوط می‌شود که وضعیت کارگران را نشان می‌دهد. آن روزها شهرری جمعیت زیادی نداشت و بیشتر کارگران از دهات اطراف و شهرهای دیگر راهی ری شده بودند.
به نقل از همشهری آنلاین، حسن فراهانی که روزگاری در این کارخانه کار می‌کرد و در خانه‌های کارگری کارخانه سیمان متولد شده است، می‌گوید: «حرم شاه عبدالعظیم (ع) مرکز تردد مردمان بی‌شماری از شهرهای مختلف کشور بود. وقتی کارخانه سیمان ساخته شد خبرها به جوان‌های بیکار رسید و خیلی‌ها که برای زیارت یا گردش به چشمه‌علی و باغ صفائیه آمده بودند، سراغ کارخانه را گرفته و کم‌کم آن‌جا مشغول شدند. کارگران اوایل به صورت فصلی کار می‌کردند. نه قراردادی بود و نه قانون کار خاصی. برای همین مثلا ۶ ماه کار می‌کردند و ۶ ماه دیگر به روستا برمی‌گشتند. در مقطعی حدود ۴ هزار کارگر در کارخانه مشغول به کار بودند. به‌هرحال، زمانی که چراغ‌های کارخانه خاموش و درهایش برای همیشه بسته شد، ۷۰۰ نفر در کارخانه سیمان ری مشغول به کار بودند.»
فراهانی با بیان این‌که کارگرها اغلب مجرد و بی‌سواد بودند. می‌گوید: «زمانی که قانون سوادآموزی کارگران مطرح شد منوچهر سالور، مدیر کارخانه، تأکید به سوادآموزی کارگران داشت و مقرر کرد هر کارگری باسواد شود ۵ درصد افزایش حقوق خواهد داشت. نکته جالب این‌که برای فرزندان کارگران از مقطع دبستان تا دبیرستان مدرسه ساخت. داخل کارخانه هم برای خود کارگرها آموزشگاه سوادآموزی راه‌اندازی کرد و یک روحانی به اسم سید حسین موسوی مدیر آموزشگاه شد. این در حالی بود که تا آن زمان اصلا رسم نبود کارگران درس بخوانند یا سواد داشته باشند.»