در اردیبهشت ۱۳۵۴، صدام حسین، نایب‌رئیس شورای فرماندهی انقلاب عراق، برای نخستین بار به دعوت رسمی نخست‌وزیر ایران، امیرعباس هویدا، وارد تهران شد. این سفر که در ادامه توافق تاریخی الجزایر صورت گرفت، در ظاهر نمادی از آغاز یک فصل نوین در مناسبات ایران و عراق بود.
به گزارش کاویان گلد به نقل از پایگاه اطلاع‌رسانی مرکز اسناد انقلاب اسلامی؛ اختلافات ایران و عراق، به‌ویژه پس از روی کار آمدن حزب بعث در عراق، عمدتا بر سر مرزهای آبی اروندرود، حمایت ایران از کردهای شورشی شمال عراق، و رقابت ایدئولوژیک میان سلطنت پهلوی و نظام بعثی بغداد متمرکز بود. در ۱۵ اسفند ۱۳۵۳ (۶ مارس ۱۹۷۵) در حاشیه کنفرانس سران اوپک در الجزیره، با وساطت هواری بومدین، رئیس‌جمهور الجزایر، توافقی تاریخی میان محمدرضا پهلوی و صدام حسین صورت گرفت. طبق این توافق، عراق حاضر شد خط تالوگ (خط القعر) را به عنوان مرز رسمی در شط‌العرب بپذیرد و در مقابل، ایران حمایت از شورشیان کرد را متوقف کند.
سفر صدام به ایران،در اردیبهشت ۱۳۵۴، اولین نشانه از اجرای عملی این توافق بود. مقامات ایرانی در استقبال از او تلاش کردند وجهه‌ای از «دوستی دیرینه و برادری تاریخی» میان دو ملت ترسیم کنند، در حالی که درواقع، دو طرف در حال بهره‌برداری موقتی از شرایط ژئوپلیتیکی جدید بودند. از گزارش‌های منتشرشده در روزنامه اطلاعات و اظهارات صدام حسین در بدو ورود به تهران می‌توان دریافت که محور اصلی مذاکرات، تحکیم توافق الجزایر و توسعه مناسبات اقتصادی، فرهنگی و امنیتی دو کشور بود.