اکبر زردوز درباره قدمت حرفه‌اش می‌گفت: «ناصرالدین‌شاه را باید یکی از عاملان و بنیان‌گذاران به‌حق این رشته از هنر معرفی کرد. در حال حاضر این حرفه از طرف هیچ سازمانی حمایت نمی‌شود و اگر کار به همین منوال بگذرد، حرفه ملیله‌دوزی به‌زودی از میان خواهد رفت.»
به گزارش کاویان گلد، لباس وزرا، سفیر کبیران، استانداران، روسای تشریفات، آجودان‌های کشوری، معاونین وزارت دربار، معاونین، فرماندهان درجه یک و معاونان استانداران، با رنگ مشکی و تماما زردوزی شده (سینه این لباس تماما زردوزی شده است و سه ماه صرف دوخت آن می‌شود)، مدیران کل درجه اول با رنگ مشکی و ملیله‌دوزی شده، فراک (لباس‌هایی با یقه‌های معروف به بالدار) با ژیلت مشکی و بدون ملیله برای مدیران عامل و روسای شرکت‌ها، ژاکت با شلوار راه‌راه و ژیلت طوسی و کراوات برای مراسم استقبال و بدرقه، استادان دانشگاه‌ها با پارچه‌ای بلند و با رنگ مخصوص هر دانشکده، اسموکینگ (نوعی کت مردانه پیش‌باز)، قضات با کراوات و کلاه، همه و همه در ایران پیش از انقلاب کار یک خانواده بود. خانواده علی‌اکبر زردوز که قدمت‌شان به زمان قاجار می‌رسید. علی‌اکبر جد بزرگ این خاندان بود که در زمان حکومت ناصرالدین‌شاه کار زردوی را آغاز کرد و سپس پسرش عبدالرحیم زردوز کار پدر را پیش گرفت. تندی نبض زمان پیشه پدر را به عبدالوهاب، سومین عضو خانواده سپرد و او نیز در سر راه خود، این رشته از هنر را به اکبر زردوز داد.
وقتی در اردیبهشت ۱۳۵۷ خبرنگار روزنامه کیهان به سراغ خاندان زردوز رفت، اکبر زردوز تنها بازمانده از نسل آن‌ها بود و به گفته خودش پس از او دیگر کسی نبود که ادامه حیات این رشته را تضمین کند. کارگاه زردوزی اکبر که تنها کارگاه زردوزی تهران بود، در آن برهه ۲۰۰ کارگر زن و مرد داشت که لباس‌های فاخر و گران‌قیمت را سه‌ماهه تحویل مشتری‌های خاص خود می‌دادند. این کارگران سرآمد ملیله‌دوزان جهان بودند.
اکبر زردوز درباره قدمت حرفه‌اش می‌گفت: «ناصرالدین‌شاه را باید یکی از عاملان و بنیان‌گذاران به‌حق این رشته از هنر معرفی کرد. در حال حاضر این حرفه از طرف هیچ سازمانی حمایت نمی‌شود و اگر کار به همین منوال بگذرد، حرفه ملیله‌دوزی به‌زودی از میان خواهد رفت.» (کیهان، ۱۴ اردیبهشت ۱۳۵۷)