مامورین اداره آمار عمومی به حکم وظیفه بر سردر خانه‌هایی که در ردیف ۱۳ قرار می‌گرفت پلاک نمره ۱۳ را می‌کوبیدند و با عجله دور می‌شدند اما به محض این‌که مامورین دور می‌شدند صاحبان منازل پلاک‌ها را به هر ترتیب از بین می‌بردند.
به گزارش کاویان گلد، در اواخر سال ۱۳۳۷ با تصمیم شهرداری تهران بنا شد که همه خانه‌های تهران پلاک‌کوبی شوند. تا پیش از آن خانه‌ها کاشی داشتند و آن هم نه به صورت منظم. بحث پلاک ده سالی مورد مطالعه و ارزیابی قرار گرفته و سرانجام روز چهارشنبه ۱۰ دی ۱۳۳۷ ماموران اداره آمار تهران به عنوان متولیان امر، پلاک‌کوبی منازل تهران را از چهارراه پهلوی یعنی همین ولیعصر کنونی آغاز کردند. اما مثل هر اقدام تازه‌ای که برخورد متفاوت مردم را در پی دارد، پلاک‌کوبی منازل پایتخت هم بی‌حاشیه نبود. ر. اعتمادی خبرنگار وقت مجله اعتماد هفتگی که بعدها به رمان‌نویسی مشهور در ایران تبدیل شد، در آن روزها گزارشی میدانی از این ماجرا تهیه کرد که خواندنش خالی از لطف نیست. نکته جالب این گزارش واکنش مردم به پلاک شماره «۱۳» است. در ادامه شرح این گزارش را که مجله «خواندنیها» به تاریخ ۱۸ اردیبهشت ۱۳۳۸ بازنشر کرد می‌خوانید:
اولین دسته کارگران در بامداد روز چهارشنبه ۱۰ دی‌ماه در خیابان شاهرضا مشغول پلاک‌کوبی شدند. دریل‌های مخصوص مرمر و سنگ و گچ و آجر را می‌شکافت و پلاک‌ها یکی پس از دیگری بر سردر منازل و مغازه‌های مردم جا می‌گرفت. تقریبا صاحبان منازل و مغازه‌ها عموما از پلاک‌کوبی منازل خود استقبال می‌کردند و هیچ‌کس گمان نمی‌برد که ممکن است کسی متعرض عمل پلاک‌کوبی شود اما هنگامی که پلاک نمره ۱۳ بر سردر سیزدهمین منزل قرار گرفت صاحبخانه که مردی عصبانی‌مزاج بود از در منزل بیرون جست و فریاد زد: «آقا! عدد سیزده نحس است. زود این عدد لعنتی را از سردر منزل من بردارید. من نمی‌خواهم خانواده من به نحوست سیزده گرفتار شود.»
این مرد به قدری عصبانی و آتشین‌مزاج بود که مامورین اداره آمار جلودارش نشدند و خود با دست مبارک پلاک نمره ۱۳ را از سردر منزل پایین کشید.