چندی پیش انجمن حمایت از حقوق کودکان سی‌امین سالگرد تاسیس خود را در خانه هنرمندان ایران جشن گرفت. گرچه چند نهاد مدنی پر سابقه دیگر نیز در کشورمان فعالند، این نهاد در میان انجمن‌های برآمده در سال‌های پس از انقلاب پیشگام و از نمونه‌های موفق محسوب می‌گردد.
به گمان من یکی از مهمترین دلایل پایداری و اثرگذاری این انجمن به تنظیم صحیح روابط آن به عنوان نهادی مدنی با حاکمیت بازمی‌گردد. این انجمن به خوبی توانسته به عنوان نهادی غیر سیاسی و مستقل عمل کند و فاصله و نسبت خود را با دولت به درستی تعریف کند. پرهیز مطلق از امور سیاسی، رفتار و فاصله یکسان با دولت‌ها و جناح‌های مختلف داخلی، عدم وابستگی و رابطه مالی با دولت و بخش عمومی از جمله دلایل این توفیق است. حال آن که انجمن‌های دیگری ناخواسته در تیم یک جناح سیاسی طبقه‌بندی شده و یا به دلیل وابستگی اقتصادی وامدار برخی دولت‌ها و مجبور به مصلحت اندیشی شده‌اند همچنین پرهیز از واکنش‌های تند احساسی و اصرار به متون متین حقوقی در بیانیه‌ها باعث شده از سویی به اندازه برخی انجمن‌ها دچار مشکل و حاشیه نشوند و از سویی بتوانند موضع‌گیری‌های تند و جدی داشته باشند. این انجمن تاکنون چند بار به طور رسمی از مقاماتی چون وزیر آموزش و پرورش، وزیر بهداشت، وزیر کشور و مقامات دیگر شکایت قضایی کرده که در برخی موارد به صدور رای بر علیه آن نهادها انجامیده است.
ایشان همچنین با پرهیز از فضاسازی در شبکه‌های اجتماعی، فضای مجازی و رسانه‌ها با تمرکز بر پیگیری حقوقی و تعامل با سه قوه به نحوی مطالبه‌گرانه و خستگی‌ناپذیر، به دستاوردهای مهمی دست یافته که قانون جرم‌انگاری کودک‌آزاری از مهمترین آنهاست. این انجمن همچنین در لوایح، قوانین و آیین‌نامه‌های مهم دیگر اثرگذار بوده است.
ضمن آرزوی توفیق برای اعضای این انجمن و همه خادمان کودکان در کشورمان از مرحوم پرویز کلانتری یکی از چهار موسس آن یاد می‌کنم و برای سه موسس دیگر خانم‌ها نوش‌آفرین انصاری، شیوا دولت‌آبادی و مسوده مشایخ طول عمر و سلامتی آرزو دارم.