این گیاه جذاب و خوشمزه، دارای مکانیسمی است که سموم تلخ خود را به چیزی خوش‌طعم‌تر و کم کشنده‌تر تبدیل می‌کند.
غزال زیاری: در افسانه‌ها و داستان‌های قدیمی شنیده می‌شود که گیاهی به نام بادنجان تاجریزی که گونه‌ای از میوه “بری” است، دلیل مرگ آگوستوس امپراتور روم بوده است. گوجه‌فرنگی هم یکی دیگر از گونه‌های متعلق به همان خانواده گیاهی (Solanaceae)است و مثل بادنجان تاجریزی، گلیکوآلکالوئیدهای استروئیدی سمی تولید می‌کند؛ اما در حالت معمول گوجه‌فرنگی ما را نمی‌کشد.
این در حالی است که زمانی تصور می‌شد که گوجه‌فرنگی که به نام بادنجان رومی نیز شناخته می‌شود، (Solanum lycopersicum) سمی است ولی در حقیقت سموم تلخ خود را به چیزی خوش‌طعم‌تر و کم کشنده‌تر تبدیل می‌کند. فنگ بای، زیست‌شناس دانشگاه سیچوان و همکارانش حالا مکانیسم‌های ژنتیکی دخیل در تبدیل گوجه‌فرنگی به یک خوراکی بی‌خطر را شناسایی کرده‌اند.
Solanaceae از گلیکول آلکالوئیدهای استروئیدی به‌عنوان یک دفاع طبیعی در برابر آفات استفاده می‌کند. به نظر می‌رسد که این مولکول‌ها با غشای سلولی جانوران در هم می‌آمیزند و به آن‌ها آسیب می‌رسانند و درنهایت باعث مرگ سلولی می‌شوند.
سیب‌زمینی، یکی دیگر از اعضای این خانواده سمی است که برای داشتن سطوح ایمن از این ترکیبات، به شیوه خاصی کشت شده است که البته همین سیب‌زمینی هم ممکن است در صورت آسیب دیدن یا قرار گرفتن در معرض مقادیر زیادی از نور، این سموم را از خود خارج کند.
این ماده گلیکوآلکالوئیدی برای انسان طعم ناخوشایند و تلخی دارد و مصرف زیاد آن، منجر به احساس سوزش در دهان و علائمی مثل تهوع، گرفتگی عضلات، کندی نبض و کاهش تنفس، استفراغ، اسهال، خونریزی داخلی و ضایعات معده خواهد شد.