۴۳ روزنامه در مکزیک، مطالب انتقادی خودشان را اختصاص به نقد و معرفی کارهای من دادند و بزرگ‌ترین منتقدین این کشور به من لقب قهرمان یگانه دادند.
به گزارش کاویان گلد، ایران دَرودی (۱۴۰۰-۱۳۱۵) نقاش، فیلم‌ساز، منتقد، و استاد دانشگاه در آذر ۱۳۵۵ یعنی چهل سالگی آوازه‌اش به بیرون از مرزهای ایران رسیده بود. نمایش ۲۷ تابلو از آثار او که به گفته‌ی خودش محصول تلاش‌های تابستان آن سال او بود، بهانه‌ای شد برای این‌که خبرنگار کیهان گفت‌وگویی با او ترتیب دهد. درودی در فاصله‌ی سال‌های ۵۲ تا ۵۵، ۹ بار به تنهایی و ۹ بار به طور گروهی آثارش را در خارج از ایران به نمایش گذاشت که آخرین آن در موزه‌ی هنرهای مکزیک بود. همچنین همزمان با نمایشگاهش در آذر ۵۵ در تهران ۲۶ تابلوی دیگر او در نگارخانه‌ای به نام اریتاژ واقع در شهر تورنتوی کانادا به نمایش گذاشته شد. در ادامه گفت‌وگوی کیهان را با او که روز شنبه ۲۰ آذر ۵۵ در این روزنامه منتشر شد می‌خوانید:
این نمایشگاه‌ها به دعوت نگارخانه‌ها دایر می‌شود، یا به تقاضای خود شما؟
نگارخانه‌های خوب و ارزنده در دنیا معمولا از سه سال پیش با نقاش قرارداد می‌بندند، و فرصتی به او می‌دهند که تا آن زمان کارهایش را آماده کند و ارائه بدهد. درنتیجه این نقاشان هستند که دنبال آن‌ها می‌روند و خیلی هم شانس می‌آورند که مراکز معتبر و غیراجاره‌ای به آن‌ها چنین اجازه‌ای می‌دهند. نگارخانه‌هایی نیز هستند که دیوارهای‌شان را اجاره می‌دهند من اعتراف می‌کنم که برای نمایش کارهایم در نگارخانه‌ی «دوان» ۱۸ سال انتظار کشیدم.