از زمانی که اولین سالن سینمای ایران را برادران مبلغ کاتولیک در تبریز ساختند تا صنعت سینما را به ایرانیان بشناسانند از همان زمانی که «آبی و رابی» تحت رژیستوری «اوانس اوهانیانس» ساعت ۲ بعدازظهر جمعه ۱۲ دی‌ماه ۱۳۰۹ شمسی در سینما مایاک اکران شد تا همین امروز که لاله‌زار دیگر انواع کالاهای برقی و لوسترهای لوکس می‌فروشد، سالن‌های سینمایش خراب و خالی و برای همیشه تاریک شده است. از همان زمانی که رونق سینما از کوچه چراغ‌گاز و سالن «ابراهیم‌خان صحاف‌باشی» رفت و حالا چراغ سالن سینمای مال‌ها و برج‌ها تهران روشن است و به لطف فیلم‌های کمدی پرفروش اما کم‌رمق، رونق گرفته و به روایت وزیر پیشین ارشاد به گردش مالی هزار میلیارد تومانی نزدیک شده، موضوعاتی چند دامن این هنر صنعتی یا صنعت هنری را گرفته و رها نکرده است.
حسین قره: خلاصه قواعد این سینما را چه کسی نوشته یا می‌نویسد و اصلاح می‌کند؟ از همان آغاز که سینما با «دختر لر» زبان باز کرد تا بگوید «تهرون تهرون که میگن شهر قشنگیه ولی مردمش بدن» حکومت‌ها و دولت‌ها چشم نظر به ظرافت‌ها و ظرفیت‌های سینمایی داشتند که «جعفر و گلنار» رُل اول آن بودند. چه آنکه بعضی تحلیل کردند، فیلم دختر لر بخشی از سیاست فرهنگی پهلوی اول رضاشاه بود برای یکپارچه‌سازی ایران.