یک کارشناسان حوزه اوراسیا در گفتگو با خبرآنلاین گفت: همکاری ایران و روسیه به سطح راهبردی رسیده اما همچنان در سایه جنگ اوکراین و نحوه پایان آن است.
زینب اسماعیلی سیویری: روسای جمهوری ایران و روسیه هفته گذشته معاهده همکاری دو کشور را امضا کردند. در حالی‌که هر دو با اولویت‌ها و نگرانی‌های متفاوتی دست و پنجه نرم می‌کنند ولی در برخی حوزه‌ها نزدیکی‌هایی با هم دارند.
در جهان پیچیده فعلی تهران و مسکو بربستر چنین توافقی به چه هدفی دست خواهند یافت؟ توافق مشابه ایران با چین، چه دستاوردی داشت و از این توافق چه انتظاری می‌توان داشت. با جهانگیر کرمی، دانشیار روابط بین‌الملل دانشگاه تهران که از چهره‌های شناخته شده در مورد وضعیت روسیه است، در مورد ویژگی‌ها و انتظارات از توافق با روسیه و نگرانی‌های احتمالی به گفت‌وگو نشستیم. او معتقد است این توافق یک معاهده همکاری بلند مدت در حوزه‌های متفاوت است نه یک ایتلاف نظامی. کرمی انتظار تغییر و تحول اقتصادی از چنین توافقی را غیرواقع‌بینانه می‌داند و معتقد است راه حل مشکلات اقتصادی چیز دیگری است.
معاهده جامع همکاری ایران و روسیه هفته گذشته به امضای سران دو کشور رسید. در متن معاهده به قراردادهای پیشین ایران و روسیه اشاره شده‌است. قرارداد بازرگانی و بحر پیمایی در ۱۳۱۹ با اتحاد جماهیر شوروی و توافقی که سال ۱۳۷۹ در اوایل دولت آقای خاتمی به مدت ۲۰ سال داشتیم. توافق فعلی با توافق‌های پیشین چه تفاوتی دارد؟
در متن معاهده همکاری مشترک ایران و روسیه به قراردادهای قبلی مانند معاهده ۱۹۲۱ و ۱۹۴۰ و نیز قرارداد ۱۳۷۹ اشاره شده است. تفاوت اصلی این قرارداد با قراردادهای قبلی نظیر قرارداد ۱۳۶۸ و ۱۳۷۹ در بلندمدت و راهبردی بودن آن و نیز توجه به سطوح دوجانبه، منطقه‌ای و بین المللی همکاری ها است. تقریبا چهار سال روی این قرارداد کار شده و طبیعتا متن همه جانبه و کاملی است.