برای خانواده سلطنتی سابق ایران جزیره کوچک بهشت در باهاما که هر سال صدها هزار نفر از جهانگردان برای لذت بردن از زندگی به آن‌جا می‌روند کوچک‌ترین نشانه‌ای از لذات و شادی بهشت ندارد. زیرا آن‌ها در یک ویلا که به صورت یک قلعه جنگی درآمده زندگی می‌کنند.
به گزارش کاویان گلد، شاه و خانواده‌اش پس از خروج همیشگی از ایران در ۲۶ دی ۱۳۵۷، تا زمان درگذشت او در پنجم مرداد ۱۳۵۹ در بیمارستانی در نیویورک، ناچار بودند اقامت یا به عبارت بهتر تبعید در شش کشور مختلف را تجربه کنند (مصر، مراکش، باهاما، مکزیک، آمریکا، پاناما و دوباره مصر). آن‌ها ابتدا به مصر رفتند، سپس به دعوت پادشاه مراکش، مدت کوتاهی در رباط اقامت داشتند. درست در همان دوران بود که امام خمینی پس از ۱۴ سال تبعید به ایران بازگشت. اقامت آن‌ها در مراکش طولی نکشید، چراکه ملک حسن، پادشاه مراکش که تمایل داشت روابط سیاسی خود را با دولت جدید ایران حفظ کند، چندان رغبتی به ماندن شاه نداشت. به همین دلیل، با پیشنهاد هنری کسینجر و دیوید راکفلر، صبح دهم فروردین ۵۸ شاه به همراه خانواده‌اش مراکش را به مقصد جزایر باهاما ترک کردند.
زندگی شاه و خانواده‌اش در «جزیره بهشت»، منطقه‌ای زیبا و رؤیایی از باهاما، اما با وحشت و اضطراب دائمی همراه بود؛ به گونه‌ای که ماموران محافظ حتی یک لحظه هم اجازه نمی‌دادند او و فرح تنها بمانند. آیت‌الله خلخالی، حاکم شرع ایران، در هفته سوم اردیبهشت همان سال، فهرستی از اعضای خاندان سلطنتی و نزدیکان‌شان را برای اعدام معرفی کرد که نام شاه، فرح، اشرف پهلوی و فریده دیبا (مادر فرح) در آن برجسته بود. شماری از کوماندوهای فلسطینی نیز در این زمینه اعلام آمادگی کردند. در چنین شرایطی، حلقه محافظت از خاندان سلطنتیِ برکنارشده تنگ‌تر می‌شد و هر لحظه «جزایر بهشت» را برای آن‌ها به جهنمی سوزان تبدیل می‌کرد.