غزال زیاری- آیا تا به حال برایتان پیش آمده که در حین ورزش احساس کنید که انگار زمان متوقف شده یا تمرینتان پایان‌ناپذیر به نظر می‌رسد؟ این حسی است که خیلی از ما آن را تجربه کرده‌ایم و جالب اینجاست که علم نیز این احساس را تأیید می‌کند.

طبق مطالعه‌ای جدید، در حین فعالیت بدنی شدید، گذر زمان واقعاً کندتر به نظر می‌رسد؛ به ویژه وقتی که مشغول تمرینات سختی مثل رکاب زدن با دوچرخه ثابت هستید.

در این پژوهش، محققان از ۳۳ شرکت‌کننده خواستند تا مسیری ۴ کیلومتری را با دوچرخه طی کنند. در نقاط مختلفی از مسیر، از آن‌ها خواسته شد تا زمانی که به نظرشان ۳۰ ثانیه گذشته است را تخمین بزنند. این تخمین‌ها در پنج مرحله از شرکت‌کنندگان گرفته شد: قبل از شروع، در سه نقطه مختلف از مسیر و پس از اتمام رکاب‌زنی.

شرکت‌کنندگان این آزمایش را در سه شرایط مختلف انجام دادند:

۱- به صورت انفرادی

۲- با حضور یک "حریف خیالی" غیرفعال

۳- در قالب یک رقابت واقعی

در هر سه حالت، شرکت‌کنندگان به‌طور مداوم زمان ۳۰ ثانیه را کمتر از مقدار واقعی آن تخمین زدند. به‌طور متوسط، تخمین آن‌ها ۸ تا ۹ درصد زودتر از زمان واقعی بود؛ این بدان معناست که زمان از دید آن‌ها به شکل قابل توجهی کندتر پیش می‌رفت.

نکته جالب این بود که این تأثیر صرف‌نظر از شرایط انجام آزمایش (انفرادی یا رقابتی) ثابت باقی ماند؛ یعنی تفاوتی نمی‌کرد که فرد تنها رکاب می‌زد یا در حال حضور در یک رقابت بود؛ در هر حالت، درک زمان توسط آن‌ها مختل شده بود.

درعین‌حال میزان فشار یا شدت تمرین نیز تأثیر قابل توجهی بر این پدیده نداشت."/>

چرا وقتی ورزش می‌کنیم، زمان کندتر می‌گذرد؟

گاهی در هنگام انجام تمرینات ورزشی، حس می‌کنیم که جلسه تمرینی‌مان اندازه یک عمر طول می‌کشد. این تصور از نظر علمی صحت دارد و گویا ورزش کردن می‌تواند مغز شما را فریب دهد.

چرا وقتی ورزش می‌کنیم، زمان کندتر می‌گذرد؟

غزال زیاری- آیا تا به حال برایتان پیش آمده که در حین ورزش احساس کنید که انگار زمان متوقف شده یا تمرینتان پایان‌ناپذیر به نظر می‌رسد؟ این حسی است که خیلی از ما آن را تجربه کرده‌ایم و جالب اینجاست که علم نیز این احساس را تأیید می‌کند.

طبق مطالعه‌ای جدید، در حین فعالیت بدنی شدید، گذر زمان واقعاً کندتر به نظر می‌رسد؛ به ویژه وقتی که مشغول تمرینات سختی مثل رکاب زدن با دوچرخه ثابت هستید.

در این پژوهش، محققان از ۳۳ شرکت‌کننده خواستند تا مسیری ۴ کیلومتری را با دوچرخه طی کنند. در نقاط مختلفی از مسیر، از آن‌ها خواسته شد تا زمانی که به نظرشان ۳۰ ثانیه گذشته است را تخمین بزنند. این تخمین‌ها در پنج مرحله از شرکت‌کنندگان گرفته شد: قبل از شروع، در سه نقطه مختلف از مسیر و پس از اتمام رکاب‌زنی.

شرکت‌کنندگان این آزمایش را در سه شرایط مختلف انجام دادند:

۱- به صورت انفرادی

۲- با حضور یک “حریف خیالی” غیرفعال

۳- در قالب یک رقابت واقعی

در هر سه حالت، شرکت‌کنندگان به‌طور مداوم زمان ۳۰ ثانیه را کمتر از مقدار واقعی آن تخمین زدند. به‌طور متوسط، تخمین آن‌ها ۸ تا ۹ درصد زودتر از زمان واقعی بود؛ این بدان معناست که زمان از دید آن‌ها به شکل قابل توجهی کندتر پیش می‌رفت.

نکته جالب این بود که این تأثیر صرف‌نظر از شرایط انجام آزمایش (انفرادی یا رقابتی) ثابت باقی ماند؛ یعنی تفاوتی نمی‌کرد که فرد تنها رکاب می‌زد یا در حال حضور در یک رقابت بود؛ در هر حالت، درک زمان توسط آن‌ها مختل شده بود.

درعین‌حال میزان فشار یا شدت تمرین نیز تأثیر قابل توجهی بر این پدیده نداشت.

دیدگاهی بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *