چهل و هفتمین رئیس‌جمهور به دنبال توافقی برای محدود کردن برنامه هسته‌ای ایران است.
به گزارش کاویان گلد جیمز لیندزی در شورای روابط خارجی می‌نویسد: یکی از مشکلات پیچیده سیاست خارجی که دونالد ترامپ در زمان تصدی خود در کمتر از دو هفته آینده به ارث خواهد برد، ایران است. نویسنده این گزارش مدعی شده: ایران در آستانه تبدیل شدن به یک قدرت هسته‌ای قرار دارد، برنامه موشکی بالستیک قوی آن همچنان در حال پیشرفت است و ایالات متحده را به عنوان مانع اصلی برتری خود در خاورمیانه می‌بیند. ترامپ چگونه به این مسائل پاسخ خواهد داد؟
پاسخ به این سؤال آسان است؛ چرا که ترامپ در مورد برنامه‌هایش ثبات داشته است: او به سیاست “فشار حداکثری” دوره اول خود بازخواهد گشت. این تلاش به دنبال فشار اقتصادی به ایران از طریق گسترش تحریم‌های ایالات متحده علیه جمهوری اسلامی ایران و افزایش اجرای تحریم‌های موجود بود. هدف تغییر حکومت در ایران نبود، بلکه وادار کردن تهران به محدود کردن برنامه‌های هسته‌ای و موشکی بالستیک خود و کاهش حمایت از جبهه مقاومت بود.
سیاست فشار حداکثری قطعاً اقتصاد ایران را تحت فشار قرار داد. با این حال، این فشار نتوانست تهران را به میز مذاکره بکشاند. حتی زمانی که اقتصاد ایران ضعیف شد و ذخایر ارزی‌اش کاهش یافت، این کشور به برنامه‌های هسته‌ای و موشکی بالستیک خود ادامه داد.
اگر ایران با حسن نیت وارد مذاکرات شود، تلاش‌های ترامپ ممکن است در تصمیم‌گیری درباره اینکه چه توافقی بهتر است، دچار مشکل شود.
سؤال حالا این است که آیا فشار حداکثری در شرایط بسیار متفاوت امروز کارساز خواهد بود؟
جیمز لیندزی در ادامه ادعا کرده: شواهد در این زمینه متفاوت است. این زمان ممکن است در مورد برنامه هسته‌ای ایران کم باشد. ایران پس از اینکه ترامپ توافق هسته‌ای ۲۰۱۵ را لغو کرد، تلاش‌های غنی‌سازی اورانیوم خود را تشدید کرد. بر اساس بیشتر برآوردها، ایران اکنون می‌تواند در عرض چند هفته پس از تصمیم به عبور از آستانه هسته‌ای، تعداد کمی سلاح هسته‌ای بسازد.