به گزارش کاویان گلد، ژاله کاظمی (۱۳۸۳-۱۳۲۲) در اسفند ۱۳۴۹ یکی از شناخته‌شده‌ترین گویندگان تلویزیون و دوبلرهای سینما بود. ۲۸ سال داشت ولی در حدود ۱۲ سال بود که به کار گویندگی مشغول بود و در آن برهه به جای جولی کریستی، سوفیا لورن، الیزابت تیلور، جولی اندروز، ونسا ردگریو و باربارا استرایسند و هنرپیشگان دیگر ایران و جهان حرف می‌زد. به همین جهت مردم صدای او را خیلی خوب می‌شناختند.

ژاله سه سال بود که در تلویزیون ملی ایران کار می‌کرد و دو برنامه «شما و تلویزیون» و «روزها و روزنامه‌ها» را اجرا می‌کرد. روزهای پرکاری او همراه شده بود با حمله مطبوعات به دوبلورها و انتقاد از کار آن‌ها. در همین مقطع م. عرفی‌نژاد خبرنگار مجله «سپید و سیاه» با ژاله کاظمی گفت‌وگوی مفصلی درباره وضع دوبلاژ ایران انجام داد. در ادامه مشروح این گفت‌وگو را به نقل از سپید و سیاه به تاریخ ۱۲ اسفند ۱۳۴۹ می‌خوانید:

خانم کاظمی، با توجه به سینما و فیلم در ایران و این‌که شما عضو هیأت‌مدیره سندیکای گویندگان فیلم هستید درباره دوبله در ایران چه عقیده‌ای دارید؟

من فکر می‌کنم دوبله ما خیلی سریع‌تر از آن‌چه پیش‌بینی می‌شد جلو رفت و علت آن استعداد خاص گویندگان و دوبلرهای ایرانی است. البته حمله دسته‌جمعی مطبوعات به کار دوبله به نظر من جالب بود چون کار ساکت و ناشناخته دوبله را به مردم شناساند. برای مردمی که مرتبا فیلم تماشا می‌کنند و با صداهای آشنا داستان فیلم را بهتر می‌فهمند واقعا این شناسایی لازم به نظر می‌رسید. عده‌ای از دوستان عقیده دارند در کار دوبله دسته‌بندی‌هایی پیش آمده است و شاید این عقیده خود شما نیز باشد؛ ولی باید عرض کنم در کار دوبله به هیچ وجه دسته‌بندی به آن معنی و مفهوم که اشاره می‌کنند وجود ندارد و در وضع فعلی همه نوع آدم در کار دوبله کردن فیلم‌ها شرکت می‌کنند؛ می‌آیند، امتحان می‌دهند و اگر واجد شرایط ورود به سندیکا و کار دوبله باشند به کارآموزی گرفته می‌شوند. در بین شرکت‌کنندگان قبلی همه نوع آدمی پیدا می‌شد هر فردی که احساس کرده بود صدایش خوب است آمده بود تا این کار را شروع کند و به خاطر کار دوبله کار اصلی خود را نیز از دست داده بود؛ چون خیال می‌کرد روز دوم و سوم مثلا جای جان ‌وین یا چارلتون هستون حرف خواهد زد. در حالی که توجه نداشت این‌هایی که امروز کارشان به قول معروف سکه است از پانزده سال قبل این کار را شروع کرده‌اند تا امروز که به جای مثلا چند نفر حرف می‌زنند. به همین جهت به خاطر پیش نیامدن این‌گونه گرفتاری‌ها تصمیم گرفته شد، داوطلبان دارای شرایطی باشند و این شرایط عبارت بودند از دیپلم معافی (در مورد مردها)، صدای خوب و نیز استعداد کافی برای این کار."/>

پای صحبت‌های صداپیشه سوفیا لورن در ایران/ صدایم را در فیلم‌هایی می‌شنوم که روح هم از آن‌ها خبر ندارد

«چه کسی از ویریجینیا ولف می‌ترسد» سراسر گفتار اصلی فیلم توام با فحش‌های رکیک و زننده و توهین‌آمیز بود و ما مجبور شدیم این کلمات را برداریم که البته باز مورد مواخذه قرار گرفتیم که چرا اصالت فیلم را حفظ نکرده‌ایم.

پای صحبت‌های صداپیشه سوفیا لورن در ایران/ صدایم را در فیلم‌هایی می‌شنوم که روح هم از آن‌ها خبر ندارد

به گزارش کاویان گلد، ژاله کاظمی (۱۳۸۳-۱۳۲۲) در اسفند ۱۳۴۹ یکی از شناخته‌شده‌ترین گویندگان تلویزیون و دوبلرهای سینما بود. ۲۸ سال داشت ولی در حدود ۱۲ سال بود که به کار گویندگی مشغول بود و در آن برهه به جای جولی کریستی، سوفیا لورن، الیزابت تیلور، جولی اندروز، ونسا ردگریو و باربارا استرایسند و هنرپیشگان دیگر ایران و جهان حرف می‌زد. به همین جهت مردم صدای او را خیلی خوب می‌شناختند.

ژاله سه سال بود که در تلویزیون ملی ایران کار می‌کرد و دو برنامه «شما و تلویزیون» و «روزها و روزنامه‌ها» را اجرا می‌کرد. روزهای پرکاری او همراه شده بود با حمله مطبوعات به دوبلورها و انتقاد از کار آن‌ها. در همین مقطع م. عرفی‌نژاد خبرنگار مجله «سپید و سیاه» با ژاله کاظمی گفت‌وگوی مفصلی درباره وضع دوبلاژ ایران انجام داد. در ادامه مشروح این گفت‌وگو را به نقل از سپید و سیاه به تاریخ ۱۲ اسفند ۱۳۴۹ می‌خوانید:

خانم کاظمی، با توجه به سینما و فیلم در ایران و این‌که شما عضو هیأت‌مدیره سندیکای گویندگان فیلم هستید درباره دوبله در ایران چه عقیده‌ای دارید؟

من فکر می‌کنم دوبله ما خیلی سریع‌تر از آن‌چه پیش‌بینی می‌شد جلو رفت و علت آن استعداد خاص گویندگان و دوبلرهای ایرانی است. البته حمله دسته‌جمعی مطبوعات به کار دوبله به نظر من جالب بود چون کار ساکت و ناشناخته دوبله را به مردم شناساند. برای مردمی که مرتبا فیلم تماشا می‌کنند و با صداهای آشنا داستان فیلم را بهتر می‌فهمند واقعا این شناسایی لازم به نظر می‌رسید. عده‌ای از دوستان عقیده دارند در کار دوبله دسته‌بندی‌هایی پیش آمده است و شاید این عقیده خود شما نیز باشد؛ ولی باید عرض کنم در کار دوبله به هیچ وجه دسته‌بندی به آن معنی و مفهوم که اشاره می‌کنند وجود ندارد و در وضع فعلی همه نوع آدم در کار دوبله کردن فیلم‌ها شرکت می‌کنند؛ می‌آیند، امتحان می‌دهند و اگر واجد شرایط ورود به سندیکا و کار دوبله باشند به کارآموزی گرفته می‌شوند. در بین شرکت‌کنندگان قبلی همه نوع آدمی پیدا می‌شد هر فردی که احساس کرده بود صدایش خوب است آمده بود تا این کار را شروع کند و به خاطر کار دوبله کار اصلی خود را نیز از دست داده بود؛ چون خیال می‌کرد روز دوم و سوم مثلا جای جان ‌وین یا چارلتون هستون حرف خواهد زد. در حالی که توجه نداشت این‌هایی که امروز کارشان به قول معروف سکه است از پانزده سال قبل این کار را شروع کرده‌اند تا امروز که به جای مثلا چند نفر حرف می‌زنند. به همین جهت به خاطر پیش نیامدن این‌گونه گرفتاری‌ها تصمیم گرفته شد، داوطلبان دارای شرایطی باشند و این شرایط عبارت بودند از دیپلم معافی (در مورد مردها)، صدای خوب و نیز استعداد کافی برای این کار.

دیدگاهی بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *