وقتی زنی مادر می‌شود، چیزی در جهانش جابه‌جا می‌شود؛ نه فقط در خانه، که در نگاهش به زندگی، به خودش و حتی به حرفه کاری بزرگش سینما. این تغییر، برای بسیاری از بازیگران و کارگردانان زن، نه پایان که آغاز فصل تازه‌ای از خلاقیت بوده است؛ فصلی انسانی‌تر، صادقانه‌تر و پرشورتر.
ریحانه اسکندری: جشنواره کن ۲۰۲۵، مثل همیشه پر بود از زرق و برق، فرش قرمز، کف زدن‌های شش دقیقه‌ای و فلاش دوربین‌ها. اما آن‌چه که از همه بیشتر درخشید، نه لباس‌ها بود و نه نورها؛ بلکه صدایی بود که از عمق تجربه‌ای انسانی برخاست. جنیفر لارنس در نشست مطبوعاتی فیلم جدیدش «Die My Love»، بی‌محابا از تجربه‌اش در مواجهه با افسردگی پس از زایمان گفت: «احساس می‌کنی یک موجود بیگانه‌ای. انگار هیچ‌کس تو را نمی‌فهمد، حتی خودت.».
زمانی که جنیفر لارنس از جمله را گفت سالن در سکوتی کامل در حال تلاش برای درک آن چه به زبان می‌آید بودند.
اما او تنها نبود. بازیگران زن زیادی در سال‌های اخیر، پس از تجربه مادر شدن، با نگاهی تازه به نقش‌های سینمایی بازگشته‌اند. نقشی که دیگر محدود به آغوش گرم و نگاه ملایم نیست، بلکه ریشه در وحشت، انزوا، خشم، و حتی روان‌پریشی دارد. سینمای امروز، زنان مادر شده را نه به‌عنوان فرشته‌های خانه، بلکه به‌عنوان انسان‌هایی کامل، پرتناقض، آسیب‌پذیر و شجاع بازمی‌نمایاند.
هنرمندان زن بزرگ، این روزها نشان می‌دهند که چه طور تجربه دادن زندگی به یک کودک می تواند نگاهی خاص و جدید را به سینما وارد کند، نگاهی که غربت و گرمی خاصی دارد و روحی آشناتری برای کسانی که تجربه مادر شدن دارد.
مادران جلوی دوربین؛ زنانی که از خودشان بازی کردند
وقتی پرده نقره‌ای جشنواره کن امسال بالا رفت، صدای نفس زنان زنانی شنیده شد که میان عشق، جنون، موسیقی و مادری، راهی برای بودن جست‌وجو می‌کردند. از جنیفر لارنس با چشمانی وحشت‌زده و نوزادی در بغل، تا کری مولیگان با دستانی آرام که رهبر ارکستر زندگی‌اش شده، و ناتالی پورتمن که پشت چشمان یک زن پیچیده، به دنبال حقیقتی شخصی می‌گردد—سینمای ۲۰۲۵ بیش از هر زمان دیگری صدای زنان شد، آن‌هم زنانی که مادر بودن، بخشی از میدان نبردشان بود.
جنیفر لارنس و تصویر جنون یک مادر
جنیفر لارنس، ستاره بی‌پروا و جسور سینمای آمریکا، در «Die My Love»(بمیر عشق من) نقش زنی را بازی می‌کند که پس از زایمان به مرز جنون می‌رسد. فیلم، اقتباسی از رمان آریانا هارویکز است؛ نویسنده‌ای زن که خودش با افسردگی پس از زایمان درگیر بوده است.
لارنس در این فیلم، هم‌زمان با بارداری دومش جلوی دوربین رفت. به گفته خودش، هر صحنه برایش یک بازگشت به تجربه شخصی بود، یک دل‌شکستگی تازه که زخم‌های او را تازه می‌کرد.
او د رابطه با شخصیتی که در فیلمش داشت گفت:« «در هر تصمیم شخصیت، خودم را هم می‌دیدم. فرق نداشت که بازی می‌کنم یا واقعیت را زندگی می‌کنم، همه این‌ها برای من یکی بود و تفاوتی بینشان نبود.»
فیلم «بمیر، عشق من» به کارگردانی لین رمزی، ساخته شده است و جنیفر لارنس در نقش «گریس»، مادری است که در انزوای روستایی با نوزادش تنها مانده و با بحران‌های روانی دست‌وپنجه نرم می‌کند.
لارنس در شرایطی که زمان فیلم‌برداری پنج ماهه باردار بود، تمام تجربهٔ شخصی‌اش از مادری را در این نقش به کار برده است.
این فیلم با بازی رابرت پتینسون در نقش همسر گریس، تصویری تاریک و احساسی از مادری و روان‌پریشی ارائه می‌دهد و با استقبال منتقدان مواجه شده است.
جنیفر لارنس روی فرش قرمز کن