اتحادیه مؤسسات علی‌بن‌موسی‌الرضا (علیه‌السلام) البرز تنها یک هیئت ساده نیست بلکه به سراغ کادر سازی و انجام برنامه های تربیتی رفته است.
به گزارش پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ، روضه‌های خانگی، هیئت‌های بزرگ، مجالس دعا و مناجات خوانی و آنچه امروزه از برنامه‌ها و فعالیت‌های هیئت داری به دست ما رسیده میراثی از گذشتگان ماست که با تنیده شدن در فرهنگ و رسوم ایرانی شکل خاص و منحصر به فردی را گرفته است. سنت ستایشگری و مدح از آغازین دهه‌های ظهور اسلام شکل گرفته و بعد از حادثه عاشورا به اوج خود رسیده است. اولین نشانه‌های عزاداری در ایران زمین با روی کار آمدن آل بویه شکل گرفت. در زمان صفویان نیز از آنجایی که مذهب رسمی، شیعه دوازده امامی بوده است.
بنابر روایت مهر، هیئت‌های عزاداری که ما امروزه شاهد آن هستیم، ابتدا در مفهوم و معنا گسترده و عام بود و به تدریج این تشکل خاص و منظم به صورت «هیئت» شکل گرفت. در زمان آل بویه عزاداری به صورت علنی برای اولین بار صورت گرفت و در زمان صفویه نیز ادامه یافت و در دوره قاجاریه به اوج و گستردگی خود رسید به طوری که علاوه بر روز عاشورا، دهه محرم و ماه صفر و حتی تشکیل مجالس روضه هفتگی و ماهیانه شکل پیدا کرد. در دوره پهلوی با ممانعت حکومت، عزاداری‌های به صورت منظم و هیئت‌هایی در خانه‌ها به صورت مخفیانه تشکیل می‌شد اما عزم و اراده مردم برای برپایی مجالس اهل بیت از بین نرفت. ریشه‌های انقلاب اسلامی و فعالیت‌های ضد حکومت طاغوت نیز در بسیاری از شهرها در همین روضه‌ها و برنامه‌های مذهبی شکل گرفت. منبرهای مذهبی به محلی برای اعتراض به حاکمیت ظلم و درخواست برای ایجاد یک حکومت اسلامی بود.