شاه نقش تنها یک کلاژ از آثار گذشته سینمای ایران نیست، بلکه یک یادآوری است از ناملایمات و دستاوردهایی که هنرمندان بزرگ، به‌ویژه از دهه ۵۰ و ۶۰، با آن مواجه شدند. در این فیلم، که به نوعی روایتی چندلایه از سینما و زندگی است، تلاش شده تا با به تصویر کشیدن عشق و ایستادگی هنرمندانی که در جستجوی جایگاهی شایسته در سینما بوده‌اند، نه تنها از گذشته تقدیر شود بلکه پیام‌هایی از تحولات اجتماعی و فرهنگی نیز انتقال یابد.
مهسا بهادری: فیلم «شاه نقش» به‌مثابه‌ای از یک بازگشت به ریشه‌ها و یک تأمل عمیق در تاریخ سینمای ایران است؛ فیلمی که از دل دغدغه‌ها و افکار شخصی یک هنرمند شکل گرفته و در قالبی داستانی به چالش‌های گذشته و حال سینما و هنرمندان آن می‌پردازد. این فیلم، نه‌فقط به‌عنوان ادای دینی به سینمای گذشته، بلکه به‌عنوان بازتابی از تلاقی واقعیت‌های تلخ و شیرین تاریخ سینمای ایران، شکل گرفته است. شاه نقش در جوهر خود، پرسشی است از نحوه شکل‌گیری هویت سینمایی و اینکه چگونه چهره‌های بزرگ این صنعت، در کنار مشکلات و مصائبی که در طول سال‌ها با آن دست و پنجه نرم کرده‌اند، توانستند اثرگذار باشند. این فیلم، همان‌طور که سازنده‌اش به آن اشاره دارد، با نگاهی به گذشته‌ی سینمای ایران و چهره‌هایی که در ساخت و ساز سینما در دهه‌های گذشته نقش داشته‌اند، تلاش می‌کند تا تصویری کامل‌تر از این تاریخ پیچیده و غنی به نمایش بگذارد.