مارلون براندو، در دوران اوج خود، چهره‌ای بی‌همتا و دست‌نیافتنی در عرصه بازیگری بود. متأسفانه با گذشت زمان، انگیزه‌اش برای فعالیت هنری کاهش یافت. با این حال، میراث هنری وی مدت‌ها پیش از آن تثبیت شده بود؛ به‌گونه‌ای که تا پایان دهه ۱۹۵۰ میلادی، نام او به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین بازیگران تاریخ سینما به ثبت رسیده بود.
به گزارش کاویان گلد، نکته جالب توجه آن‌که تنها دو نقش کافی بود تا جایگاه او در سینما ماندگار شود؛ مسئله‌ای که خود به‌تنهایی حاکی از عظمت توانایی‌های اوست. برای درک شخصیت، سبک بازیگری و تأثیرگذاری براندو بر سینما، تماشای دو فیلم «اتوبوسی به نام هوس» و «در بارانداز» کفایت می‌کند.
این دو نقش از جمله تأثیرگذارترین و متحول‌کننده‌ترین اجراهایی هستند که تاکنون در تاریخ سینما به ثبت رسیده‌اند و جوهره بازیگری براندو را به‌روشنی به نمایش می‌گذارند. او سبک تازه‌ای را وارد هالیوود کرد؛ سبکی که متفاوت از رویکرد نمایشی و اغراق‌آمیز رایج در میان ستارگان آن زمان بود.
تصور اینکه فردی غیر از براندو می‌توانست نقش «تری مالوی» در شاهکار الیا کازان را ایفا کند، دشوار است؛ چرا که اجرای براندو در این نقش، نگرش به بازیگری را به کلی دگرگون ساخت. با این حال، نکته جالب آن‌جاست که براندو در ابتدا این نقش را نپذیرفت و بازیگری که بعدها به رقیب سرسخت او بدل شد، به‌عنوان جایگزین در نظر گرفته شده بود.
بود شولبرگ، نویسنده فیلم‌نامه در بارانداز، در گفت‌وگویی با ونیتی فر اظهار داشت: «وقتی برای نخستین بار فیلم‌نامه را به الیا کازان نشان دادم، او بلافاصله گفت که این نقش برای براندو عالی است و از من خواست آن را برایش ارسال کنم. اما یک هفته بعد، پاسخ منفی از سوی براندو دریافت شد. از آن‌جا که در جنگ جهانی دوم در اداره خدمات استراتژیک (OSS) خدمت کرده بودم و آموزش‌های لازم را دیده بودم، از برخی تکنیک‌های ضدجاسوسی استفاده کردم تا متوجه شوم آیا براندو واقعاً فیلم‌نامه را خوانده است یا نه.»
شولبرگ پس از بررسی‌های خود به این نتیجه رسید که براندو اصلاً فیلم‌نامه را نخوانده بود. در پی رد شدن پیشنهاد از سوی گزینه اول، کازان سراغ گزینه بعدی رفت: فرانک سیناترا. شولبرگ در این‌باره گفت: «کازان معتقد بود که سیناترا توانایی ایفای نقش را دارد.» در نتیجه، لازم شد فیلم‌نامه تغییراتی یابد تا با سبک و شخصیت سیناترا هماهنگ‌تر شود.
جالب آن‌که یک سال بعد، دشمنی میان براندو و سیناترا شدت گرفت؛ زمانی که این دو در فیلم «پسرها و دخترها» (Guys and Dolls) هم‌بازی شدند و در طول پروژه اختلافات فراوانی داشتند. در آن زمان، سیناترا تقریباً قرار بود نقشی را بازی کند که بعدها براندو را به اوج شهرت رساند؛ اما تهیه‌کننده‌ای سرسخت مانع از آن شد.
به گفته شولبرگ، سام اسپایگل، تهیه‌کننده فیلم، «بر بازگرداندن براندو به پروژه پافشاری زیادی داشت». پس از تلاش‌های فراوان، نهایتاً براندو پذیرفت که نقش «مالوی» را ایفا کند؛ موضوعی که باعث شد اسپایگل ناگزیر گفت‌وگویی دشوار با سیناترا داشته باشد. شولبرگ در این‌باره گفت: «زمانی که مارلون موافقت کرد، اسپایگل باید با سیناترای خشمگین روبه‌رو می‌شد. اما به نحوی از این وضعیت عبور کرد و ما آماده آغاز همکاری با براندو شدیم.»
اجرای براندو در این نقش مسیر بازیگری در سینما را دگرگون ساخت. اغراق نیست اگر گفته شود که در صورت حضور سیناترا به‌جای براندو در فیلم در بارانداز، تاریخ سینمای هالیوود امروز چهره‌ای کاملاً متفاوت می‌داشت.
منبع: faroutmagazine
مترجم: مهسا بهادری
۲۴۵۲۴۵