از اکثر قصبات و شهرهای ایران زنان و دخترانی در حرمسرای ناصرالدینشاه بودند… در مدت نسبتا کوتاهی اصول معاشرت با شاه را میآموختند و لهجهی آنها را تغییر میدادند تا مثل دهاتیها صحبت نکنند.
به گزارش کاویان گلد، در هفتهی آخر مرداد ۱۳۳۶ درست ۶۱ سال پس از کشته شدن ناصرالدین شاه قاجار به دست میرزا رضا کرمانی، خبرنگار اطلاعات هفتگی با سوژهی جالبی مواجه شد، او توانست یکی از زنان صیغهای ناصرالدینشاه قاجار را پیدا کند. «زیور حاجصالح» را «خانم بالا» صدا میزدند. او که یکی از ۶۴ بانوی حرمسرای ناصری و به مدت ۱۰ سال زوجهی شرعی شاه شهید بود، حالا او در آن تابستان ۱۳۳۶ که ۹۵ سال از عمرش میگذشت در یکی از اتاقهای کوچک چهار در دو متر خانهای دورافتاده در گلوبندک زندگی میکرد که آن هم بر اثر لطف یک زن خیر به طور رایگان در اختیارش گذاشته شده بود و به عنوان یکی اعضای خانوادهی او در میان آنها باقی عمرش را میگذرانید. خانم بالا پذیرفت خاطراتش را از حرمسرای ناصری تعریف کند. آنچه در پی میخوانید دومین قسمت از خاطرات او به نقل از مجلهی «اطلاعات هفتگی» به تاریخ ۱۵ شهریور ۱۳۳۶ است:
بالاخره دوران ییلاق به سر رسید و پس از چهار روز اقامت در عمامه [امامه] شاه عزم پایتخت کرد و با حرمسرا به دربار شهری بازگشتیم و من یکراست به خانهی امیناقدس رفتم. در خانهی امیناقدس مدتی تحت تعلیم بودم؛ طرز غذا خوردن، لباس پوشیدن، حرف زدن و حتی رسوم برخورد با شاه از لحاظ عشق و محبت زناشویی همه را یادم دادند. امیناقدس بانویی مهربان و باجذبه و باهوش بود. شاه او را امانتدار حرمسرای خود کرده بود و کارهای مهم را به دست او میسپرد. پس از دو سه هفتهای که با امیناقدس گذراندم یک روز امینخاقان که مردی قدکودتاه و برادر امیناقدس بود و در دستگاه خواهرش کارچاقکن محسوب میشد به دستور امینه خانم رفت و حاجی ملا علیاکبر، آخوند مخصوص دربار را که صیغهها را جاری میکرد، با خود به دربار آورد. امینخاقان شد وکیل من و سرغلامباشی وکیل شاه و دفتر و کتاب عقد حاضر شد.