در حالی که باخترزمین به پیروی از جغرافیانگاری یونانی و روم باستان دریای جداکننده فلات ایران از شبه‌جزیره عرب را «خلیج‌فارس» (Sinus Persicus) می‌خواند، خاور اسلامی به پیروی از جغرافیانگاری ایران باستان و قرون اولیه اسلامی آن را «البحرالفارسی» (دریای پارس) خوانده است.
به گزارش کاویان گلد، پیروز مجتهدزاده، مورخ و ایران‌شناس در عصرایران نوشت: خانوده بشر، از آغاز تاریخ‌نویسی و جغرافیانگاری علمی تاکنون، دریای جداکننده فلات ایران از شبه‌جزیره عرب را به نامی جز «دریای فارس» یا «خلیج‌فارس» نشناخته است، جز امروز که برخی محافل دلبسته به ناسیونالیزم افراطی عربی، به دلایل خاص خود در تلاش تغییر این نام افتاده و ضرورت مقابله با این تلاش را نزد همه صاحبان اندیشه و دانش، به‌ویژه تاریخ‌دانان و جغرافیانویسان تحریک کرده‌اند.
دانشمندان خاور و باختر جهان متمدن، بابلیان را قدیم‌ترین قومی دانسته‌اند که مطالعات اولیه چهره زمین را به گونه‌ای جدی آغاز کردند. آنان در آثاری که از سه هزار سال پیش برجای نهاده‌اند، چهره زمین را عرصه مسطحی فرض کردند محاط در دریای پارس که آن را به شیوه آشوریان نارمراتو nar marratu یا «رودخانه آب شور» نام نهادند. پس از بابلیان، پژوهش‌های علمی به دست یونانیان و ایرانیان رونق تازه‌ای پیدا کرد.