موسیقی همیشه بخش اصلی و جدایی‌ناپذیر جشن در ایران بوده است و موسیقی مقامی، دارای دوازده مقام اصلی، شش آواز و بیست‌وچهار شعبه بود اما در کتاب «شرح ادوار» اینطور آمده است که آواز نوروزی را به نام آوازات سِتَّه یا شش آواز نامگذاری کردند.
به گزارش کاویان گلد، تاریخ موسیقی ایران به پیش از ورود اسلام به این سرزمین بازمی‌گردد. در دوران زرتشتیان و هخامنشیان ایرانیان به دور آتشکده‌های بزرگ جمع می‌شدند و با خواندن سرودهای میهنی به زبان آن دوران ایران، از خدای اهورامزدا کمک می‌طلبیدند و از این آیین برای درمان بیماری‌ها و ناراحتی‌های روحی و جسمی خود استفاده می‌کردند و به نوعی از آتش و آواز آیینی آرامش دریافت می‌کردند و تاریخ موسیقی دیرینه ایران به کتیبه‌ها، سنگ‌نبشته‌ها و اشعار شاعران پس از اسلام نظیر نظامی گنجوی و دیگر شاعران خلاصه نمی‌شود.
به گزارش ایرنا، ایرانیان از دیرباز نوروز را جشن می‌گرفتند و تشریفات و آیین‌های این سنت را پاس می‌داشتند. اینکه بگوییم نوروز فعلی در زمان ما همان نوروز کهن است درست نیست و برگزاری این جشن که از اولین امپراطوری‌های ایران در هزاران سال پیش آغاز شده و در فضایی باز مثل آتشکده‌ها انجام می‌گرفته و همراه با مراسم خاص بوده با نوروز کنونی که در خانه‌ها برگزار می‌شود، بسیار متفاوت است. در واقع نوروز، آغاز سال نوی خورشیدی، روزی است که مدار زمین در بهترین نقطه خود نسبت به خورشید که به آن «اعتدال بهار» می‌گویند قرار می‌گیرد و مقابل آن، شش ماه دیگر، نقطه اعتدال پاییزی نام دارد که برگزاری جشن بزرگ مهرگان نمادی از آن است.