منظره‌هایی که با نقطه خلق شدند

هنگامی که «ژرژ سورا» سبک «نقطه‌چینی»(نقاشی با نقطه‌های کوچک) را در اواسط دهه ۱۸۸۰ میلادی توسعه داد، به نظر می‌رسید که ایده‌ای کاملاً خاص و محدود باشد. با این حال، ۳۰ سال بعد، هنرمندان مختلفی از جمله «ون‌گوگ»، «ماتیس» و «موندریان» سبک او را تجربه کردند. اما سوال اینجاست که «نقطه‌چینی» چیست و چرا این سبک برای مناظر یک روش عالی محسوب می‌شود؟

به گزارش کاویان گلد، دیویزیونیسم(تفکیک گری)، نئو-امپرسیونیسم، کرومو-لومیناریسم: این‌ها از جمله نام‌های زیادی به شمار می‌روند که برای جنبش کوتاه‌مدت اما تأثیرگذار «نقطه‌چینی» وجود دارند. با این حال، همان‌طور که اغلب اتفاق می‌افتد، این نام انتقادی «پوینتیلیسم»(نقطه‌چینی) بود که ماندگار شد. در سال ۱۸۸۶ میلادی «ژرژ سورا» (۱۸۵۹-۱۸۹۱) مشهورترین اثر خود یعنی «یکشنبه بعدازظهر در جزیره گراند ژات» را در آخرین نمایشگاه امپرسیونیست‌ها به نمایش گذاشت. این نقاشی عظیم نوعی مظهر «پوینتیلیسم» بود که با نقطه‌های کوچک رنگ و تأکید قوی بر خطوط کشیده شده بود. علاوه بر این، او یک موضوع امپرسیونیستی، یعنی تفریح پاریسی‌ها، را انتخاب کرد و آن را به چیزی کاملاً متفاوت تبدیل کرد. به گزارش ایسنا،«سورا»‌ می‌خواست با استفاده از رنگ‌های خالص و اعمال آن‌ها به صورت نقطه‌های کوچک و منظم روی بوم، رنگ‌ها را از نگاه مخاطب ترکیب کند. از نزدیک، چمن در سبک پوینتیلیسم مخلوطی از نقاط زرد و آبی به نظر می‌رسد، اما از فاصله دور به رنگ‌های مختلفی از سبز تبدیل می‌شود. «سورا» نیز مانند امپرسیونیست‌ها، از نظریه رنگ میشل شوورول استفاده کرد و رنگ‌های مکمل را کنار هم قرار داد تا شادابی بیشتری به اثر ببخشد.