موسیقی، زبان بی‌کلامی است که دل‌ها را به هم پیوند می‌دهد و فرهنگ‌ها را با یکدیگر هم‌صدا می‌کند. در کشوری که تاریخش غنی از لحظات موسیقیایی بی‌نظیر است، این هنر به‌عنوان میراثی فرهنگی باید در کانون توجه قرار گیرد. اما متاسفانه، در سال‌های اخیر، مشکلات زیادی برای هنرمندان این حوزه به‌وجود آمده است. مشکلاتی که نه تنها به‌دلیل محدودیت‌های قانونی، بلکه به‌خاطر برخوردهای نادرست با موسیقی و هنرمندان آن، وضعیت این هنر را به چالش کشیده‌اند. در این راستا، پرسشی مطرح می‌شود: چرا باید هنری که همیشه در خدمت مردم بوده، حالا دچار محدودیت و رکود شود؟
ریحانه اسکندری: موسیقی ایران، با تاریخچه‌ای که به هزاره‌ها می‌رسد، همیشه در قلب مردم و فرهنگ‌های مختلف این سرزمین قرار داشته است. از موسیقی سنتی گرفته تا نغمه‌های محلی، از دقایق باشکوه جشن‌ها گرفته تا دقایق تامل‌برانگیز لحظات غم، این هنر نه تنها روایتگر تاریخ، بلکه بازتاب‌دهنده احساسات و آرمان‌های جامعه ایرانی بوده است. اما در دنیای امروز، در مواجهه با تغییرات سریع فرهنگی و اجتماعی، موسیقی به‌عنوان یکی از ارکان اصلی هنر، با چالش‌های بزرگی مواجه شده است.
با وجود این‌که ایران سرشار از هنرمندان توانمندی است که در عرصه موسیقی درخشیده‌اند، مشکلات زیادی از قبیل قوانین محدودکننده، مجوزهای سخت‌گیرانه و برخوردهای تبعیض‌آمیز، سد راه رشد و شکوفایی این هنر شده‌اند. چه در عرصه موسیقی سنتی، موسیقی نواحی، موسیقی اقوام و چه در موسیقی معاصر، هنرمندان همواره با موانع گوناگونی روبرو بوده‌اند که بسیاری از آن‌ها ناشی از تضادهای درون‌دستگاهی و نگاه‌های محدودکننده است.