جایگاه صحیفه سجادیه در فرهنگ و ادب فارسی، از موضوعات مهمی است که کمتر مورد توجه پژوهشگران قرار گرفته است. بررسی جایگاه صحیفه سجادیه در ترجمه های فارسی و اشعار فارسی‌زبان می‌تواند گام نخستین برای فراگیر کردن معارف صحیفه سجادیه به زبان ادب و شعر در میان مردم ادب دوست ایرانی باشد.
به گزارش پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ، کهن‌ترین نسخه عربی صحیفه سجادیه که هم اکنون در دسترس است، نسخه ای مربوط به تاریخ ۴۱۶ هجری قمری است که قدیمی ترین ترجمه فارسی این کتاب نیز، بی آنکه نام مترجم و زمان دقیق ترجمه آن مشخص شده باشد در سال ۷۹۱ هجری قمری نوشته شده است.
بنا بر روایت ایرنا، در میان برخی از تفاسیر فارسی که در قبل از سال ۶۰۰ هجری قمری نوشته شده، می‌توان کهن‌ترین ترجمه فارسی بخشی از صحیفه سجادیه را یافت. این تفسیر که توسط یکی از علمای شافعی یا حنفی مذهب به نام «محمد بن محمود نیشابوری» تولد ۴۸۰ هجری و متوفی ۵۹۹ قمری، نگاشته شده و با عنوان «تفسیر بصائر یمینی» شناخته می‌شود و هم اکنون نسخه های مختلفی از آن در دسترس علاقمندان است. در این کتاب در تفسیر آیه ۸۵ سوره یونس با اشاره به کتاب «صحیفه کامله»، بخش هایی از دعای چهاردهم صحیفه سجادیه به فارسی ترجمه شده است. این بخش از دعا با عبارت: «اللَّهُمَّ لَا تَفْتِنِّی بِالْقُنُوطِ مِنْ إِنْصَافِکَ» و تا مَا وَعَدْتَ مِنْ إِجَابَةِ الْمُضْطَرِّینَ را شامل می شود. البته تفاوتهایی اندکی میان عبارت در تفسیر و جمله در نهج البلاغه وجود دارد که موضوع این نوشته نیست.