مرتضی خان در زمان جوانی اولین‌بار در سالن سینما فاروس با عارف قزوینی به همکاری پرداخته و آواز عارف را همراهی کرده بود؛ همین آشنایی و دوستی و درک آثار عارف در حس و سنگینی ساخته‌هایش تاثیر داشت. رضا و مرتضی محجوبی هر دو برای موسیقی اصیل ایرانی یکی در ویولن سبک خاص و شیرین و پر از سوز و حال و دیگری در پیانو که هر دو هم ساز غربی بودند با استواری تمام، سبکی را به ارمغان آوردند که سرآغاز، سر فصل و شیوه نوینی در تاریخ موسیقی ایران است.
به گزارش کاویان گلد، پیانو از جمله سازهای فرنگی بود که مانند ویولن خیلی زود جای خود را در موسیقی ایرانی باز کرد. دقیقا اواخر دوره ناصری و اوایل دوره مظفرالدین شاه به ایران آمد. ابتدا صادق‌خان سرورالملک که نوازنده سنتور بود و بعد هم مفخم‌الممالک که در زمان محمدعلی شاه والی کرمان بود بر آن تسلط یافتند. مرتضی خان محجوبی فرزند عباسعلی خان ناظر که در لاله‌زار کافه داشت، شاگرد مفخم بود و همراه با برادر بزرگ‌ترش یعنی رضا از محضر حسین خان اسماعیل‌زاده و ابراهیم آژنگ بهره برد، البته مایل به آموزش سینه به سینه بود.
به گزارش اعتماد، هر دو برادر ابتکاری در نت‌نویسی داشتند و نت‌ها را به فارسی می‌نوشتند و با علامت مثبت و منفی وزن آن را معلوم می‌کردند. استاد پرویز یاحقی می‌گفت وقتی می‌خواستیم گلهای ۱۷۲ را با بنان ضبط کنیم، مرتضی از من خواست یک‌بار آهنگ را برایش بنوازم، وقتی زدم دیدم سیگار همای خود را از جیبش درآورد، کاغذش را باز کرد و به شیوه خود شروع کرد به نت نوشتن. وقتی در ارکستر شروع به نواختن کرد، دیدم همان مرتبه اول از همه مسلط‌تر می‌نوازد.