با این که به دلایلی در طول مدت اقامت آفریقا و ماموریت در الجزایر معمولا چیزی نمی نوشتم (که شاید البته پس از این بنویسم)، لیکن به هر حال احساس کردم در این مقطع حساس لازم است دکتر عراقچی را با آن چند کلمه تقدیر و تکریم به عنوان دعای سفر همراهی کنم.
فرسته قبلی ام در اینستاگرام بازخوردهای متفاوتی داشت و بعضا ناسزاهایی نیز گفتند (مستقیم یا غیر مستقیم) از جمله دوستی که به طعنه گفته بود تو برو همان گلستان سعدی را بخوان! به او پاسخ دادم؛ اتفاقا همان گلستان سعدی از مذاکره با آمریکا سخن گفته است! مگر نخوانده ای که فرمود: “دو چیز طیره ی عقل است؛ دم فروبستن … به وقت گفتن و گفتن به وقت خاموشی”! جایی که باید سخن گفت، سکوت خطاست و جایی که باید خاموش ماند، سخن گفتن نابجاست!
آنجا که وقت مذاکره است باید به میدان دیپلماسی وارد شد و آنجا که جای مبارزه است باید به میدان مجاهدت و دفاع قدم نهاد! مشکل ما اینجاست که فقط یک طرف را می بینیم و از یک سوی بام می افتیم؛ ما هم سردار حاجی زاده و سردار قاآنی را می خواهیم و هم دکتر عراقچی و آقای تخت روانچی را هم میدان و هم دیپلماسی نیاز است، البته هر دو بعد از اقناع افکار عمومی و انسجام و همبستگی داخلی و وحدت ملی! بدون مذاکره عزتمندانه، مبارزه نتیجه ندارد و مذاکره هم بدون مبارزه بی حاصل است! مبارزه بی مذاکره هر دو ناکام خواهند ماند؛ تجربه هشت سال دفاع مقدس پیش روی ماست! مبارزه قهرمانانه و مجاهدانه در کنار مذاکره عزتمندانه ما را به مقصد می رساند. مبنای اسلام و مکتب اهل بیت همین اعتدال و میانه روی عقلانیت است!
* رایزن فرهنگی ایران در الجزائر