جمالزاده تقریبا از سال ۱۳۰۹ خورشیدی در سوئیس اقامت داشت و تا سال ۱۳۵۴ هر سال در آستانه نوروز با انبوهی از کارت‌های تبریک و نامه‌های شادباشی مواجه می‌شد که دوستداران و خوانندگان داستان‌هایش برایش ارسال می‌کردند.
به گزارش کاویان گلد، محمدعلی جمالزاده (۱۳۷۶-۱۲۷۰)، پدر داستان کوتاه فارسی و نامزد جایزه نوبل ادبیات در سال‌های ۱۹۶۵، ۱۹۶۷ و ۱۹۶۹ تقریبا از سال ۱۳۰۹ خورشیدی در سوئیس اقامت داشت و تا سال ۱۳۵۴ هر سال در آستانه نوروز با انبوهی از کارت‌های تبریک و نامه‌های شادباشی مواجه می‌شد که دوستداران و خوانندگان داستان‌هایش برایش ارسال می‌کردند.
رسم این پیشگام سبک واقع‌گرایی ادبیات فارسی این بود که تا جایی که بتواند پاسخی به این محبت آنان بنویسند، در آستانه نوروز ۵۵ اما او دیگر ۸۴ ساله بود و به علت کهولت سن و این‌که بیشتر کارهای شخصی‌اش را همسر آلمانی‌اش انجام می‌داد، قادر نبود همچون سال‌های گذشته به نامه‌ها و کارت‌های تبریک دوستدارانش پاسخ دهد. این شد که تصمیم گرفت طی پیامی که روز شانزدهم اسفند ۵۴ در روزنامه اطلاعات به انتشار رساند از آن‌ها بخواهد که امسال (اسفند ۵۴ در آستانه نوروز ۵۵) برایش کارت تبریک ارسال نکنند.
متن پیام او به این شرح بود:
نظر به این‌که می‌ترسم از این پس در نتیجه کهولت و خستگی و دست‌تنهایی و گرفتاری‌های گوناگون فرصت کافی نیابم که به کارت‌ها و نامه‌های شادباش و تبریک اعیاد که دوستان گرامی و مخادیم عظام از راه بنده‌نوازی می‌فرستند به‌موقع جواب لازم به عرض برسانم و الی‌الابد شرمنده باشم، استدعای عاجزانه دارم که از این پس برایم تبریک‌نامه ارسال نفرمایند و مطمئن باشند که صادقانه ممنون و مرهون الطاف و مراحم‌شان هستم.
با عرض معذرت و ارادتمندی خالصانه
ژنو، سید محمدعلی جمالزاده