برای مجالس ترحیم و تذکر اگرچه بیش‌تر جنبه‌ی تشریفاتی و تکلف پیدا کرده و جزو آداب و حساب‌های سیاسی و گروهی شده، دردی از دنیا و آخرت مردگان و زندگان را دوا نمی‌کند ولی با احتمال این‌که برای افرادی مختصر عبرت از مرگ و خشیت از خدا و آخرت حاصل شود و حلالیت و آمرزشی نصیب میت گردد ایراد به برگزاری آن از محل ثلث خودم ندارم.
به گزارش کاویان گلد روز جمعه ۳۰ دی ۱۳۷۳ مهندس بازرگان نخست‌وزیر دولت موقت که برای درمان روانه‌ی سوئیس شده بود، در پی حمله قلبی چشم از جهان فرو بست. روزنامه‌ی اطلاعات فردای آن روز متن وصیت‌نامه‌ی ایشان را که ۲۳ روز پیش از آن یعنی هفتم دی ۷۳ تنظیم کرده بود به شرح زیر منتشر کرد:
وصیت‌نامه مهندس بازرگان
در خانه نارون
بسم‌الله‌الرحمن الرحیم
کل من علیها فان و یبقی وجه ربک ذوالجلال و الاکرام
وصیت‌نامه‌ی بنده گنهکار بی‌مقدار، محتاج عفو و رحمت پروردگار و درخواست‌کننده‌ی دعای بندگان مومن و مهربان، مهدی بازرگان، به همسر عزیز خود، فرزندان دلبند با همسران گرامی آن‌ها، نوادگان نازنین و به همه‌ی خویشاوندان با مهر و صفا، به دوستان ارجمند و به آشنایان و اهل لطف.
با اقرار به وحدانیت و ربوبیت خالق رحمن و با درود بر همه‌ی پیامبران علی‌الخصوص خاتم آن‌ها محمد مصطفی صل‌الله علیه و آله و سلم و بر اهل بیت طهارت و امامت.