ما جاسوس موساد نیستیم!/به خاطر نسل‌های آینده،اجازه بدهید این مسیر هموار شود

در یک میزگرد دوستانه میزبان 5 نفر از دختران عکاس بودیم که در سالیان اخیر پرچم عکاسی از ورزش به ویژه ورزش زنان بالا نگه داشته اند.

سعید آقایی – سپهر ستاری؛ عکاسی بیشتر از اینکه هنر باشد، یک عشق است. عشقی که سبب می شود یک عاشق در سخت ترین شرایط و بیشترین چالش ها باز هم پا پس نکشد و ادامه بدهد. عکاسان راویان بی صدایی هستند که همه چیز را در معرض دید همه قرار می دهند اما خود دیده نمی شوند. در ایران اما حکایت مثل همه پدیده های دیگر متفاوت از همه جای دنیاست. زنان و دخترانی که عاشقند اما به جرم زن بودن و دختر بودن تابلوی ورود ممنوع پیش روی آنها قرار داده می شود. آنها که عاشقند اما برای رسیدن به عشق مرارت ها و خون دل ها خورده اند تا به بدیهی ترین و کمترین حقوق خود دست پیدا کنند. آنها که رنجنامه زندگی حرفه ای شان در عکاسی مثنوی 70 من است و دل هر شونده ای را به درد می آورد. به همین بهانه در یک میزگرد دوستانه میزبان 5 نفر از دختران عکاسی بودیم که در سالیان اخیر پرچم عکاسی از ورزش به ویژه ورزش زنان بالا نگه داشته اند و کوشیده اند تا در این مسیر سنگلاخی و صعب العبور و پر از پیچ و خم طی طریق کنند. پرتو جغتایی، فروغ طاهرخانی، ندا صفری، نگین همت زاده و محدثه صالحی در یک میزگرد دوستانه از رنج ها و مرارت ها و سختی ها گفتند.