مائو با پیژامه و دهانی که بوی سیر و پیاز می‌داد به دیدن مقامات عالی‌رتبه کشورهای دیگر می‌رفت

مائو به گواه تاریخ خون‌ریزترین انسان روی زمین است، کسی که حتی از تیمور و چنگیزخان هم انسان‌های بیشتری را با تصمیمات نادرستش به کام مرگ کشاند.

به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین به نقل از ایبنا، از دوران اوج قدرت مائوتسه تونگ، هرگز به اندازه امروز درک مائوئیسم مهم و حیاتی نبوده است. اگرچه از نگاه متفکران غربی، چین مدت‌هاست که ایده‌آل‌های آرمان‌شهری مائوئیسم را کنار گذاشته و سراغ کاپیتالیسم توام با اقتدارگرایی رفته، اما مائو و عقایدش هنوز در کانون سیاست‌های جمهوری خلق و مشروعیت دولت کمونیستی‌اش قرار دارند.

با رشد سریع اختلافات و واگرایی بین چین و غرب، نیاز به درک مشروعیت سیاسی مائو بیش از پیش احساس می‌شود. در طول و بعد از حیات مائو، قدرت و جذابیت مائوئیسم همواره فراتر از مرزهای چین بوده است. در سراسر جهان، مائوئیسم همواره یکی از مشعل‌هایی بود که چراغ جنگ سرد را روشن نگه می‌داشت: مائوئیسم به جریان جنگ ویتنام شکل داد و خمرهای سرخ خون‌خوار را در کامبوج به قدرت رساند؛ به جنبش‌های مقاومت ضداستعماری کمک کرد و گاه حتی آن‌ها را به پیروزی رساند؛ الهام‌بخش تروریسم در آلمان و ایتالیا، جنگ و شورش در پرو، هند و نپال بود که برخی از آن‌ها حتی بعد از گذشت چهل سال از مرگ مائو هنوز زنده در جریان هستند. کتاب «مائوئیسم؛ برگی از تاریخ جهان» تالیف جولیالاول و ترجمه سعید کلاتی از سوی انتشارات کتابسرای تندیس به بازار کتاب آمده است. به این بهانه با سعید کلاتی، مترجم، نویسنده و روزنامه‌نگار به گفت‌وگو نشستیم که در ادامه می‌خوانید: