ترکیه در سوریه خواسته‌هایی دارد که باید برای رسیدن به آنها با احتیاط عمل کند.
به گزارش کاویان گلد، آلپر کوشکان دیپلمات بازنشسته ترکیه در اندیشکده کارنگی نوشت: ترکیه پس از سقوط حکومت بشار اسد خود را در اوج پیروزی می‌بیند و تلاش می‌کند تا از این لحظه بهره‌برداری کند. رئیس اطلاعات ترکیه، ابراهیم کالین، بلافاصله پس از سقوط دولت اسد؛ به دمشق سفر کرد و در این سفر ابومحمد الجولانی، رهبر هیئت تحریر الشام، او را همراهی می‌کرد. این سفری بود که ترکیه ظاهراً با متحدان غربی خود هماهنگ کرده و از آن به عنوان فرصتی برای انتقال انتظارات این کشور و همچنین انتظارات غرب با رهبری جدید سوریه استفاده کرد. در همین حال، نمایندگی دیپلماتیک ترکیه در سوریه که از سال ۲۰۱۲ غایب بود، به سرعت فعالیت خود را از سر گرفت.
با خارج شدن اسد از صحنه و کاهش نفوذ روسیه و ایران در سوریه، آنکارا به آینده خود در این کشور خوش‌بین است. ترکیه یک فرصت تاریخی برای پیشبرد منافع خود و کسب برتری نسبت به ایران برای تسلط منطقه‌ای می‌بیند و برای این منظور در تلاش است تا موقعیت خود را در سوریه تثبیت کند. پیش از وقایع اخیر، فهرست آرزوهای ترکیه در مورد سوریه تنها سه عنصر اصلی داشت:
برای ترکیه اول از همه از بین بردن تهدید فرامرزی ناشی از نیروهای دموکراتیک سوریه که مورد حمایت آمریکا هستند و عمدتاً از حزب کارگران کردستان همان پ.ک.ک تشکیل شده‌اند، اهمیت داشت.
مساله دوم ایجاد شرایط برای بازگشت بیش از سه میلیون پناهنده ثبت‌شده سوری که در حال حاضر در ترکیه زندگی می‌کنند، بود.
همچنین حفظ برتری در رقابت ناگفته اما همیشگی بین ترکیه با ایران و روسیه برای اردوغان اهمیت زیادی داشت.
روابط ترکیه با سوریه تحت تسلط خاندان اسد؛ همیشه یک مسیر پر پیچ و خم بوده است که از دشمنی آشکار در اواخر دهه ۱۹۹۰، آغاز شده و تا ذوب شدن یخ روابط و ترغیب اسد به رعایت خواسته‌های مردم برای اصلاحات در جریان بهار عربی پیش رفت و بعد به تلاش آشکار برای سرنگونی او با استفاده از واسطه‌ها انجامید. وقتی همه راه‌ها شکست خورد، آنکارا به دیپلماسی روی آورد و خواستار گفتگو با دولت بشار اسد شد. با این حال، اسد توانست حکومت خود را حفظ کند. در سال ۲۰۲۳، پس از بازسازی روابط با جهان عرب و پایان انزوای دیپلماتیک، اسد اعتماد به نفس بیشتری پیدا کرد. باوجود ناتوانی ترکیه در تغییر وضع موجود، به نظر می‌رسید اوضاع برای او نسبتاً خوب پیش می‌رود، یا حداقل اسد تا زمانی که مجبور به فرار شد، اینطور فکر می‌کرد.