یک ماه رمضان در اسارت، به اندازه‌ی یک سال سنگینی می‌کرد، اما این ماه فرصتی برای تقویت ایمان و تقرب به خداوند بود. با برنامه‌ریزی، جزءخوانی قرآن، نهج‌البلاغه‌خوانی و استفاده از مفاتیح‌الجنان را در دستور کار خود قرار دادیم.
به گزارش پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ، عباس شهریاری، آزاده‌ی اردوگاه موصل ۲ با روایت خاطراتی از دوران اسارت درباره شب قدر می‌گوید: عراقی‌ها دو روز پیش از آغاز ماه رمضان، اسرای ایرانی را جمع کرده و آن‌ها را به روزه‌خواری ترغیب می‌کردند. آن‌ها پیشنهاد می‌دادند که برای افراد غیرروزه‌دار، غذا و نوشیدنی ویژه‌ای فراهم کنند، اما هیچ‌کس فریب این حربه را نخورد.
بنابر روایت ایسنا، در میان ما اسیری بود که همیشه پتو به دور خود می‌پیچید و با دیگران کم‌حرف بود. بسیاری تصور می‌کردند که او فردی محتاط است که می‌خواهد جوری رفتار کند که عراقی‌ها کاری به او نداشته باشند. اما وقتی ماه رمضان رسید، برخلاف تصور همگان، او هم روزه گرفت و تازه فهمیدیم که اشتباه می‌کردیم. او نه‌تنها فردی ترسو نبود، بلکه با هوشمندی و زیرکی، خودش را از تیررس عراقی‌ها دور نگه داشته بود.