در دورانی که سریال‌های پرفروش اغلب با فرمول‌های تکراری ساخته می‌شوند، برخی آثار کم‌نام اما ماندگار در ژانر تریلر روان‌شناختی، با نگاهی موشکافانه به ذهن انسان، تصویری تکان‌دهنده از ترس، وسوسه و واقعیت‌های پنهان ارائه می‌دهند. در این گزارش، پنج سریال کمتر دیده‌شده اما درخشان را مرور می‌کنیم که نبض تعلیق و روان آدمی را به‌دست می‌گیرند.
ریحانه اسکندری: در جهان امروز که تصویر و روایت از هر سو بر ما هجوم می‌آورند، انتخاب یک سریال خوب، به کاری شبیه جست‌وجوی الماس در دل خاک تبدیل شده است. با وفور محتوا در شبکه‌های پخش آنلاین، مخاطب ناگزیر از عبور از انبوهی از داستان‌های نیمه‌کاره، کلیشه‌های تکراری و تصویرسازی‌های سطحی است.
اما هنوز هم، گاه‌گاهی، آثاری پدیدار می‌شوند که چونان زمزمه‌ای در شب تار، ذهن بیننده را از عمق به لرزه می‌اندازند؛ نه با ترس آشکار، که با تردید، با شوک، با آن چیزی که پشت چشم‌ها و زیر پوست پنهان است. ژانر تریلر روان‌شناختی، در میان انواع روایت‌های تصویری، یکی از معدود قالب‌هایی‌ست که هنوز هم قادر است با نگاهی پیچیده و چندلایه، جهان درونی انسان را بکاود و تجربه‌ای سینمایی پدید آورد که فراتر از سرگرمی است.
این ژانر، ما را با خود به سفری ذهنی می‌برد؛ جایی میان توهم و واقعیت، بین خاطره و حقیقت، و آن‌جا که انگیزه‌های انسانی به مرز تاریکی می‌رسند. در این گزارش، پنج سریال خارجی کمتر دیده‌شده اما باکیفیت از ژانر تریلر روان‌شناختی را معرفی می‌کنیم؛ آثاری که یا در سکوت دیده شدند یا زیر سایه سریال‌های پرزرق‌وبرق پنهان ماندند، اما در روایت، بازیگری، و ایده‌پردازی، کم‌نظیر هستند. سریال «بیمار»؛ درمانی که زخم ها را از نو باز می‌کند
تصور کنید روان‌درمانی باشید که ناگهان خودتان در نقش گروگان یک بیمار روانی ظاهر شوید؛ بیماری که از شما کمک می‌خواهد تا از قتل‌های بیشتر دست بردارد. این همان نقطه آغاز سریال «بیمار» است؛ سریالی نسبتا کوتاه که عمق زیادی دارد.
این اثر در سال ۲۰۲۲ توسط کمپانی اف.ایکس منتشر شد و توانست با کمترین ابزارها، بیشترین فشار روانی را به بیننده تحمیل کند. استیو کارل، که بیشتر با نقش‌های کمدی شناخته می‌شود، این بار در نقش دکتری آرام و زخم‌خورده، هنرنمایی می‌کند و مخاطبان را شوکه می‌کند. روبه‌روی او، دومنال گلیسون با چهره‌ای بی‌ثبات، لحظه‌به‌لحظه ذهن مخاطب را به بازی می‌گیرد.
سریال «بیمار» در ده قسمت کوتاه روایت می‌شود، اغلب در یک اتاق رخ می‌دهد و همین محدودیت فضایی، به‌طرزی هوشمندانه، حس حبس‌شدگی و تهدید را افزایش می‌دهد. منتقدان «بیمار» را به‌خاطر بازی‌های بی‌نظیر، فضای مینی‌مالیستی و گفت‌وگوهای نفس‌گیر ستایش کرده‌اند و امتیاز ۸۷ درصدی در راتن تومیتو و نمره هفت از ده در آی ام دی بی نشان می‌دهد که این تجربه‌ی غیرمعمول، با استقبال خوبی مواجه شده است.
سریال «بیمار»