بحران کم‌آبی در زاینده‌رودی که ۹۷ درصد آن در استان اصفهان قرار دارد؛ سال‌هاست محیط‌زیست و کشاورزان حقابه‌دار اصفهانی را با مشکلات فزاینده‌ای روبه‌رو کرده و اکنون به یکی از پیچیده‌ترین مسائل زیست‌محیطی و اجتماعی تبدیل شده است؛ به‌نظر می‌رسد که ریشه این بحران حکمرانی غلط آبی و سوءمدیریت منابعی است.
خبرآنلاین اصفهان – عاطفه علیان: در شامگاه ۱۴ فروردین ۱۴۰۴، مهدی جمالی‌نژاد، استاندار اصفهان، اعلام کرد که سد زاینده‌رود برای مدت ۱۰ روز به منظور آبیاری نوبت دوم کشت کشاورزان بازگشایی خواهد شد. پیش از این، در تاریخ ۹ فروردین، کشاورزان حقابه‌دار در پی وعده‌ها برای بازگشایی سد، چشم‌انتظار بودند که آب از سد جاری شود اما در کمال ناباوری، اعلام شد که به دلیل کاهش بارشها و کاهش ذخایر سد و البته نگرانی از تامین آب شرب در تابستان، بازگشایی سد برای تأمین آب کشت دوم کشاورزان ممکن نیست.
در شرایطی که به دلیل بارشهای بسیار خوب (به اذعان مسئولان) در حوضه زاینده رود از اسفندماه و در فصل بهار،شاهد طغیان رودخانه های این حوضه و جاری شدن سیل در نقاط متعدد استان بالادستی بودیم و در شرایطی که بنا به گفته کارشناسان، خالی شدن سد و بحران احتمالی کمبود آب شرب، ناشی از برداشتهای بی رویه بالادستی در حوضه زاینده رود و نه عدم بارش کافی است، این تصمیم، نارضایتی شدید کشاورزان حقابه‌دار که بخش جزئی از زمین‌هایشان را زیر کشت غله برده بودند، برانگیخت و نشان داد که در حکمرانی منابع آبی، بحران زاینده‌رود عمق بیشتری یافته است، در حقیقت با وجود برداشتهای غیرقانونی و بی رویه در بالادست و بارگذاری‌های جدید بر رودخانه، بارشها هیچ تاثیری در رفع مشکل کم آبی این حوضه نخواهد داشت.