حجم واکنشی که از سوی برخی از طرفداران آقای پزشکیان علیه کابینه پیشنهادی مطرح شد، برای خیلی‌ها غیرمنتظره بود.
به گزارش خبرآنلاین، اغلب این واکنش‌ها تحت تاثیر فضای رسانه‌ای و البته غیرمسئولانه صورت گرفت و پس از دو روز فروکش کرد؛ به‌ویژه توضیح کوتاه آقای پزشکیان در این مورد چون آب سردی بود که بر این آتش سوزان ریخته شد و اغلب متوجه نادرستی این برخورد شدند. بیشتر این اعتراضات به رویکرد آقای پزشکیان در تشکیل دولت وفاق بود.
روزنامه هم میهن نوشت:در واقع، تصور این بود که چرا ما رای دادیم، ولی کسانی در کابینه بیایند که در ستاد مقابل بوده‌اند؟ یا مگر دولت رئیسی هم چنین برخورد وفاقی داشت که آقای پزشکیان دارد؟ آنان تا آبدارچی را هم تغییر داده‌اند و کافی بود کسی نسبتی با دولت قبل داشته باشد تا او را عوض کنند؛ پس چرا ما باید بر اساس الگوی وفاق عمل کنیم؟ واقعیت این است که شعار «دولت وفاق ملی» ایده انتخاباتی آقای پزشکیان بوده است. مردم بر این اساس رای داده‌اند تا دعواها تمام شود و نفس راحتی بکشند. از سوی دیگر، اگر رویکرد یکدست‌سازی مفید و کارساز بود، حتماً دولت قبل موفق می‌شد.
شاید یکی از علل شکست دولت رئیسی؛ البته فقط یک علت آن، غلبه همین رویکرد بود و بالاخره و مهمتر از هر چیز دیگر رویکرد اصلاح‌طلبی پزشکیان با انحصارطلبی دیگران فرق دارد و نباید همه مثل هم باشند. اگر مثل آنان رفتار کند، می‌شود مثل همان‌ها و این نقض غرض است. ولی یک پدیده ممکن است این رویکرد را با چالش جدی مواجه کند و آن برخورد تندروهای مجلس است. نمایندگان مجلس باید بیش از همه از شعار وفاق آقای پزشکیان استقبال کنند؛ زیرا انتخابات اخیر محصول بن‌بست سیاست یکدست‌سازی است و مجلس نقش تعیین‌کننده‌ای در ادامه راه وفاق دارد.