یکی از موضوعات مهم در نظام حقوقی ایران، مسئله حضانت فرزندان پس از طلاق است. در بسیاری از موارد، زنان در هنگام ازدواج تمایل دارند شرط حضانت فرزندان را در عقدنامه ثبت کنند، اما از نظر حقوقی این شرط حتی در صورت درج در سند ازدواج، قابل اجرا نیست، زیرا حضانت فرزند امری وابسته به مصلحت کودک است و نمی‌توان آن را پیش از تولد تعیین کرد. اما یک سوال اساسی وجود دارد: چرا حضانت فرزند به‌طور طبیعی حق مادر تلقی می‌شود و پدران در اولویت دوم قرار می‌گیرند؟
به گزارش پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ،طبق قوانین خانواده در ایران، حضانت فرزندان تا ۷ سالگی بر عهده مادر است. پس از آن، حضانت دختران تا ۹ سالگی و پسران تا ۱۵ سالگی به پدر واگذار می‌شود. پس از این دوره، سرنوشت حضانت فرزند بر اساس تصمیم دادگاه و نظر خود فرزند تعیین خواهد شد. در عمل، به دلیل وابستگی عاطفی کودک به مادر در سال‌های اولیه، حضانت در اغلب موارد به مادر واگذار می‌شود. بنابر روایت تبیان، اما آیا این الگوی حضانت همواره به نفع کودک است؟ بررسی‌هایی که در کشورهای مختلف انجام شده نشان می‌دهد که داشتن والدینی که رابطه عاطفی سالمی با یکدیگر دارند، مهم‌ترین عامل در تربیت مناسب فرزند است. در ایران، تحقیقات گسترده‌ای در مورد تأثیر حضانت مادر یا پدر بر رشد کودک انجام نشده، اما مشکلات زنان سرپرست خانوار در تأمین نیازهای اقتصادی و ازدواج مجدد، می‌تواند چالش‌هایی در مسیر تربیت فرزندان ایجاد کند.