تبدیل کار تربیتی به عشق، به فضای محبت و احترام، برداشتن رقابت به هر شکل از محیط تربیتی، پرهیز از هرگونه داوری درباره کودکان در حال رشد، پرهیز از دام‌های تکنولوژی و تبلیغات و رفتن به سوی طبیعت و باز هم طبیعت، از جمله آرزوها و وصیت‌های «توران میرهادی» است.
به گزارش کاویان گلد، توران میرهادی، استاد ادبیات کودکان، نویسنده، متخصص آموزش و پرورش و یکی از شخصیت‌های تأثیرگذار فرهنگی که بیش از ۶۰ سال در گستره آموزش و پرورش و ادبیات کودکان کوشید، ۸ سال می‌شود (هجدهم آبان‌ماه ۱۳۹۵) که دیگر در بین ما نیست اما اندیشه‌هایش، نگاهش به انسان و دغدغه‌اش درباره آموزش کودکان در جامعه هنوز زنده است؛ همکارانش به دنبال آرمان‌های توران خانم هستند.
به گزارش ایسنا، او سال ۱۳۰۶ در خانواده‌ای متولد شد که پدرش تفرشی‌تبار و مادرش «گرتا دیتریش»، آلمانی بود. پس از تحصیلات ابتدایی و دبیرستان، در سال ۱۳۲۴ در رشته زیست‌شناسی دانشگاه تهران قبول شد اما با شرکت در کلاس درسِ «جبار باغچه‌بان» و «محمدباقر هوشیار» به رشته علوم تربیتی و آموزش و پرورش علاقه‌مند شد. در سال ۱۳۲۵ به پاریس رفت و در حالی که اروپا داغ جنگ و گرسنگی در خود داشت، میرهادی با جیرۀ خوراک روزانه ساخت و حتی در پروژه‌های بشردوستانه همراه دانشجویان شد و به هرزگوین و چکسلواکی رفت و در بازسازی راه‌آهن آن مناطق مشارکت کرد.