اهل‌بیت علیهم السّلام با تأویل و تفسیر باطنی خود ابعادی گسترده‌تر از دعای مشهور قنوت را برای ما آشکار کرده‌اند.
به گزارش پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ، دعای مشهور “رَبَّنا آتِنا فِی الدُّنْیا حَسَنَةً وَ فِی الْآخِرَةِ حَسَنَةً وَ قِنا عَذابَ النَّارِ” که اغلب در قنوت نماز خوانده می‌شود، نه‌تنها زبانی آشنا برای مسلمانان است، بلکه دریچه‌ای به‌سوی فهم عمیق‌تر معارف الهی نیز به‌شمار می‌رود. این دعا که برگرفته از آیه ۲۰۱ سوره بقره است، در ظاهر خواستار “نیکی” در دنیا و آخرت است، اما حضرات اهل‌بیت عصمت و طهارت علیهم السّلام با تأویل و تفسیر باطنی خود، ابعادی گسترده‌تر از این مفهوم را برای ما آشکار کرده‌اند.
بنابر روایت تسنیم، ائمه اطهار علیهم السّلام با تکیه بر سرچشمه علم الهی، دو نوع تفسیر ظاهری و تأویلی را برای این آیه ارائه فرموده‌اند. تفسیر تأویلی، به‌معنای بیان مصادیق و مفاهیم باطنی آیات قرآن است که از سوی اهل‌بیت ارائه می‌شود.