بعد از امضای معاهده‌ای موسوم به معاهده فینکنشتاین جمعی حدودا سی نفری به ریاست ژنرال کلود ماتیو گاردان را برای انجام این کار انتخاب کرد که پاییز ۱۸۰۷ میلادی (۱۱۸۶ خورشیدی) به ایران رسیدند و وارد تهران شدند.
به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین به نقل از اعتماد، برای کمک به نوسازی قوای نظامی ایران آمده بودند. ناپلئون آن‌ها را به ایران فرستاده بود، چون آن زمان هم با روس‌ها و هم با انگلیسی‌ها در جنگ بود و فکر می‌کرد قاجارها در این جنگ به دردش می‌خورند. فکر می‌کرد با تقویت نیروی نظامی ایران، جبهه تازه‌ای ضد روس‌ها باز می‌کند و انگلیسی‌ها را هم در هند (که خودش رویای لشکرکشی به آن را در سر داشت) به زحمت می‌اندازد. فکرش اشتباه نبود.
نخستین قدم در اجرای آن را هم درست برداشت. بعد از امضای معاهده‌ای موسوم به معاهده فینکنشتاین (نام اردوگاهی در لهستان که آن زمان محل اقامت ناپلئون بود) جمعی حدودا سی نفری به ریاست ژنرال کلود ماتیو گاردان را برای انجام این کار انتخاب کرد که پاییز ۱۸۰۷ میلادی (۱۱۸۶ خورشیدی) به ایران رسیدند و در چنین روزی از آن سال وارد تهران شدند. کرونین می‌نویسد: «هیات گاردان که مولود کشمکشی در اروپا بود، بنا داشت که در چارچوب توافق دیپلماتیک و نظامی جامعی بین ایران و فرانسه نیروهای نظامی (فتحعلی) شاه را به شکل اروپایی سازماندهی کند. در معاهده، فرانسه تمامیت ارضی ایران را تضمین می‌کرد و بازپس‌گیری گرجستان را حق ایران دانست و قول تامین اسلحه و افسر و کارشناس به ایران داد. ایران نیز متعهد شد که روابطش را با انگلستان قطع کند، به آن کشور اعلان جنگ بدهد و لشکری فرانسوی را که رهسپار هندوستان بود، بگذارد از خاک ایران عبور کند.»