نداشتن هویت رسمی و شناسنامه ای این امکان را برای اعضایشان فراهم می کند که یک روز به عنوان «لباس شخصی» و روز دیگر «کفن پوش» به خیابان بروند، «خودسرهایی» که هزینه های زیادی برای نظام داشته اند.
کیاوش حافظی: «جمهوری اسلامی ایران؛ نه یک کلمه بیشتر و نه یک کلمه کمتر.» این سخن بنیان گذار جمهوری اسلامی ایران بارها از سوی تحلیل گران و کنشگران عرصه عمومی مورد بحث و تحلیل قرار گرفته است. برخی از مفسران معتقدند از آن جا که جمهوریت در دوران مدرن ریشه دوانده و اسلامیت پای در سنت و فرهنگ ایران داشته این دو ترکیب «جمهوری» و «اسلامی» را می توان همان نسخه سیاسی «سنت» و «مدرنیته» در کشور دانست؛ در این ترکیب اسلامیت به عنوان سنت مانع غرب‌زدگی و شرق‌زدگی در کشور و جمهوریت به عنوان نماد اتکا به آرای عمومی و عقل سلیم مانع از تحجر در نظر گرفته می شوند.
با این حال رفته رفته، صف آرایی های سیاسی ذیل جمهوریت و اسلامیت شکل گرفت و هر کدام از این شعارها نوع کنش ورزی طرفداران خود را توجیه می کرد. آنها که خود را به جمهوریت پایبندتر معرفی کرده از آنجا که جمهوریت نگاهی نهادی و فرآیندی به امور سیاسی دارد کنش های خود را از مجرای تشکل ها به پیش برده اند. حال آنکه آنان که مدعی پیشبرد اسلامیت بوده اند اگر فعالیت سیاسی را تشکل محور دنبال کرده اند تشکیلاتشان نیز بیشتر چهره هیاتی به خود داشته تا حزب و دسته سیاسی. در ادبیات خالص‌ترین گروه‌های مدعی اسلامیت، شعارها به «حکم خدا»، «تقوی»، «ارزش های انقلاب»، «غرب‌ستیزی»، و واژگانی از این دست ختم می شود.