سال ۱۳۳۵ برنامه گل‌ها با تمرکز بر گسترش ادبیات فارسی میان مردم و البته همراهی موسیقی ایرانی، با مدیریت داوود پیرنیا از رادیو پخش شد و به‌سرعت با جذب هنرمندان نامدار آن زمان، وزنه موسیقایی آن حتی از بخش ادبی‌اش بیشتر شد…
به گزارش کاویان گلد، سجاد پورقناد: موزیکولوگ، مدرس دانشگاه و کارشناس رادیو به مناسبت هشتادوپنجمین سالگرد تاسیس رادیو در ایران در روزنامه اعتماد نوشت: با این‌که ورود اولین دستگاه‌های گرامافون به ایران مربوط به عصر مظفرالدین‌شاه است ولی شاید رواج گرامافون را باید کمی بعد از این تاریخ بدانیم. زمانی که در عصر مشروطه هنرمندان موسیقی دستگاهی ایران برای ضبط موسیقی به کشورهای دیگر سفر می‌کردند و پس از مدتی آثارشان به دست علاقه‌مندان در ایران می‌رسید و معدود افرادی که در منزل یا مکان‌های عمومی گرامافون داشتند، این آثار را می‌توانستند، بشنوند و محدوده فروش و البته شهرت این استادان همین افرادِ عموما متمول بودند. این ماجرا تا سال ۱۳۱۹ که رادیو در ایران افتتاح شد، جریان داشت تا این‌که مردم امکان شنیدن آثار موسیقی غربی و ایرانی را از طریق رادیو پیدا کردند. البته در آن زمان و حداقل تا سال ۱۳۲۸ تهیه رادیو نیازمند مجوز بود که به صورت یک کارت به دارندگان این دستگاه داده می‌شد! یعنی ماجرای غم‌انگیز عقب بودن از تکنولوژی روز و جلوگیری از گسترش آن، که تا امروز گریبان‌گیر این ملک است در آن دوره هم وجود داشته.
افتتاح رادیو وقتی اتفاق افتاد که حدود دو سال قبل از آن دستور جنجالی رضاشاه برای ممانعت از اجرای موسیقی ایرانی اعلام شده بود. اما مدیریت ابراهیم آژنگ موسیقی‌دان با تجربه ایرانی در موسیقی رادیو باعث شد توجه زیادی به این فرمان رضاشاه نشده و هنرمندان موسیقی این شانس را داشته باشند که صدای «موسیقی دستگاهی» را به گوش علاقه‌مندان برسانند.
برنامه‌های رادیو در ابتدا بسیار پرطرفدار بود و به عموم مردم این امکان را می‌داد که در جریان تولیدات هنری هنرمندان جدید باشند. همزمان تولید صفحه گرامافون نیز در ایران گسترش پیدا کرده و آثار زیادی به دست مردم می‌رسید. هم در تولید صفحه و هم رادیو، سازمان‌هایی مسئول سانسور و اعطای مجوز به آثار تولیدی بودند. هنرمندان کم‌شمار و پرکار در اواسط دهه ۳۰ جای خود را به نسل جدید که حتی پرکارتر از نسل قدیم هم بودند می‌دادند. سال ۱۳۳۵ برنامه گل‌ها با تمرکز بر گسترش ادبیات فارسی میان مردم و البته همراهی موسیقی ایرانی، با مدیریت داوود پیرنیا از رادیو پخش شد و به‌سرعت با جذب هنرمندان نامدار آن زمان، وزنه موسیقایی آن حتی از بخش ادبی‌اش بیشتر شد تا جایی که در دهه ۵۰ مردم بیشتر، گل‌ها را برنامه‌ای موسیقایی با اجرای شعر می‌دانستند و نه برعکس.