فناوری استراق سمع میان‌رسانه‌ای، فرضیات طولانی‌مدت درباره امنیت ارتباطات زیرآب را به چالش می‌کشد.
غزال زیاری: پژوهشگرانی از دانشگاه پرینستون و مؤسسه فناوری ماساچوست (MIT) روشی را برای رهگیری ارتباطات زیرآب از هوا توسعه داده‌اند که این روش باورهای قدیمی درباره امنیت این نوع انتقالات را به چالش می‌کشد.
اعضای این تیم دستگاهی ساخته‌اند که از رادار برای استراق سمع سیگنال‌های صوتی زیرآب (سونار) استفاده می‌کند. این دستگاه با رمزگشایی ارتعاشات بسیار کوچکی که این سیگنال‌ها روی سطح آب ایجاد می‌کنند، توانست تا عملیات شنود را انجام دهد. طبق گفته پژوهشگران، این فناوری همچنین می‌تواند مکان تقریبی فرستندهٔ زیرآب را شناسایی کند.
در مقاله‌ای که ۲۰ نوامبر ارائه شد، فناوری موردنظر توسط تیم تحقیقاتی توضیح داده شد و راهبردهایی برای مقابله با این نوع جدید از استراق سمع پیشنهاد گردید. اعضای تیم، این سیستم را در دریاچه کارنگی (دریاچه مصنوعی کوچکی در پرینستون) آزمایش کردند. گرچه استفاده از این روش در اقیانوس‌های باز، چالش‌های بیشتری دارد اما پژوهشگران معتقدند که با پیشرفت‌های مهندسی قابل تحقق خواهد بود.
هدف پژوهشگران علاوه بر ارائه هشدار درباره آسیب‌پذیری ارتباطات زیرآب، معرفی روش‌هایی برای جلوگیری از رهگیری این پیام‌ها نیز خواهد بود
یاسمن قاسمی‌پور، استادیار مهندسی برق و کامپیوتر و محقق اصلی این مطالعه گفت: «امیدوارم راهکارهای پیشنهادی ما موردتوجه طراحان فرستنده‌های صوتی زیرآب قرار بگیرد.»
چالش‌های پیشین و گام‌های جدید
تا سال ۲۰۱۸ انتقال پیام بین دستگاه‌های هوایی و زیرآبی ازنظر فنی غیرممکن تلقی بود تا اینکه پژوهشگران MIT سیستمی را برای این کار توسعه دادند. البته این روش به همکاری بین فرستنده‌های هوایی و زیرآبی نیاز داشت؛ یعنی دو طرف باید از قبل، درباره نرخ داده‌ها، فرکانس‌ها و جزئیات فنی دیگر توافق می‌کردند. در آن زمان مشخص نبود که آیا این فناوری برای رهگیری پیام‌های خصوصی فرستنده‌های زیرآب غیرهمکار نیز قابل‌استفاده خواهد بود یا خیر.
حالا تیم قاسمی‌پور در همکاری با گروه MIT، پیامدهای امنیتی این فناوری را بررسی کرده و راهی برای رمزگشایی پیام‌های مشابه بدون دانستن جزئیات فنی آن‌ها پیداکرده است.
خطرات امنیتی استراق سمع زیرآبی
پژوهشگران هشدار داده‌اند که توانایی رهگیری ارتباطات زیرآب از هوا، خطرات امنیتی متعددی ایجاد می‌کند. یک مهاجم می‌تواند از این فناوری برای رهگیری اطلاعات حساس ارسال‌شده توسط حسگرهای پایش اقلیمی، سکوهای نفت و گاز و حتی زیردریایی‌ها استفاده کند.
پویان ملاحسینی، دانشجوی دکتری در پرینستون و یکی از نویسندگان اصلی مقاله توضیح داد: «این پژوهش نشان می‌دهد که اطلاعات حساس ممکن است به روش‌هایی که قبلاً در نظر گرفته نشده بودند، نشت کنند.»