با کارگردان‌های زبردستی که کار می‌کردم هرگز برای به دست آوردن عنوان کنونی‌ام مبارزه نکردم. هیچ‌گاه در زندگی گرسنه نبودم و برای رسیدن به هدف و مقصودم متوسل به تحریک و اغتشاش نشدم. گویا همه چیز از آسمان برایم می‌رسید.
به گزارش کاویان گلد، وقتی در زمستان ۱۳۴۰ یکی از خبرنگاران به سراغ اینگرید برگمن )۱۹۱۵–۱۹۸۲) هنرپیشه ۴۶ ساله سوئدی رفت، او یک دختر ۲۳ ساله داشت و تازه پس از دو سال کناره‌گیری از سینما با دو فیلم «وعده سپیده‌دم» و «ملاقات با خانم سالخورده» به دنیای حرفه‌ای خود بازگشته بود. برگمن در طول دوران بازیگری‌اش موفق به دریافت سه جایزه اسکار شد و بنیاد فیلم آمریکا او را چهارمین زن «افسانه بزرگ پرده سینما» نام‌گذاری کرد. در ادامه متن گفت‌وگوی یادشده را که روز سه‌شنبه ۲۹ اسفند ۴۰ در کیهان منتشر شد می‌خوانیم:
یکی از منتقدین سینمایی گفته است که در فیلم «آیا برامس را دوست می‌دارید» وقتی که شما در نقش «پائولا» خانم چهل‌ساله‌ای ظاهر شده‌اید و می‌گویید «زن پیری هستم» هیچ‌گونه اعتماد و ایمان به این گفته در بیان‌تان حس نمی‌شود. آیا دلیلش این است که مسئله «سن» برای‌تان موضوع کاملا بی‌تفاوتی است؟
کاملا درست است. من با آن‌که یقین دارم دیگر زن جوانی نیستم ولی هرگز خود را پیر و سالخورده نمی‌دانم.