فشار جهانی برای توسعه انرژی هسته‌ای فرصت‌های اضافی را برای شرکت روسی روس‌اتم به منظور گسترش فعالیت‌های خود در این بازار فراهم می‌کند.
به گزارش کاویان گلد، اندیشکده شورای روابط خارجی روسیه (RIAC) در مقاله ای مشترک به قلم الیزاوتا لیخاچوا و ولادیمیر لیخاچو وضعیت انرژی هسته ای و استفاده آن در کشورهای جنوب جهان را مورد بررسی قرار داده است. در این مقاله آمده است:
نقش انرژی هسته‌ای در میان انواع دیگر انرژی در جهان؛ همواره موضوع بحث‌های جدی میان کارشناسان، سیاستمداران و رهبران کسب‌وکار بوده است. در نیمه اول قرن بیستم، این انرژی به عنوان راه‌حلی کلیدی برای تأمین نیازهای جهانی انرژی دیده می‌شد. با این حال، انتظارات از آن به دلیل عوامل مختلفی، از جمله عواقب جدی حوادث در نیروگاه‌های هسته‌ای، کاهش پیدا کرده است. به همین دلیل، برخی از کشورهای توسعه‌یافته که دارای نیروگاه‌های هسته‌ای فعال بودند، تصمیم به تعطیلی آن‌ها گرفتند، در حالی که دیگر کشورها که عمدتاً در جهان در حال توسعه قرار داشتند، برنامه‌های خود برای پروژه‌های جدید هسته‌ای را به حالت تعلیق درآوردند.
اخیراً، علاقه مجددی به انرژی هسته‌ای به‌خصوص در کشورهای جنوبی جهان مشاهده شده است. در این مقاله، مفهوم متعارف جنوب جهانی به کشورهایی در آمریکای مرکزی و جنوبی، آفریقا، خاورمیانه و آسیا (شامل چین و هند، اما به استثنای کشورهای پساشوروی و کشورهای سازمان همکاری و توسعه اقتصادی) اشاره دارد. کشورهای این گروه عمدتاً به دنبال اطمینان از تأمین پایدار انرژی و همچنین امنیت انرژی بوده و در نتیجه، به دنبال دستیابی به نرخ‌های رشد بالای مصرف انرژی و برق هستند.
پیش‌بینی‌های توسعه انرژی جهانی و منطقه‌ای که در سال‌های ۲۰۲۳ تا ۲۰۲۴ منتشر شده است، نشان می‌دهد که تا نیمه قرن بیست و یکم، تقاضای جهانی برق به میزان حدود ۱.۸ تا ۲.۵ برابر افزایش خواهد داشت. این میزان رشد بستگی به سناریوی توسعه که عواملی مانند نرخ رشد اقتصاد جهانی و منطقه‌ای و جمعیت، توسعه فناوری‌های جدید، کارایی برنامه‌های بهره‌وری انرژی و غیره دارد. تمامی پیش‌بینی‌ها می‌گویند که کشورهای جنوب جهانی حدود ۸۰ درصد از این میزان رشد در تقاضا برای برق را به خود اختصاص می‌دهند. به طوری که چین به تنهایی بیش از ۴۵ درصد از کل رشد مصرف انرژی در جهان را تشکیل می‌دهد. هند نقش نسبتاً کوچکتری در این فرآیند ایفا خواهد کرد و حدود ۱۵ تا ۱۸ درصد از افزایش کل را به خود اختصاص می‌دهد. اکثریت پیش‌بینی‌کنندگان به روند جهانی توسعه منابع انرژی تجدیدپذیر اشاره دارند و به ویژه به انرژی خورشیدی و بادی تکیه می‌کنند. انتظار می‌رود استفاده روزافزون از منابع تجدیدپذیر، اجرای برنامه‌های توسعه کم‌کربن را تسهیل کند. این همان چیزی است که اکثر کشورها، از جمله کشورهای جنوب جهانی، به آن متعهد شده‌اند.
عناصر کلیدی سیاست انرژی جهانی امروز، شناسایی انرژی هسته‌ای به عنوان یکی از ابزارهای اصلی در تلاش برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای و در نتیجه دستیابی به اهداف اقلیمی است. در کنفرانس کوپ ۲۸، بیست و پنج کشور متعهد شدند که ظرفیت انرژی هسته‌ای خود را تا سال ۲۰۵۰ سه برابر کنند. این واکنش جامعه جهانی به این واقعیت بود که تصمیم کمیسیون اروپا برای گنجاندن انرژی هسته‌ای در طبقه‌بندی سبز تمامی موانع بوروکراتیک اتحادیه اروپا را پشت سر گذاشته و در نهایت به مرحله اجرا درآمده است. اعلامیه برای سه برابر کردن ظرفیت انرژی هسته‌ای تا سال ۲۰۵۰ هدفی برای تسریع فرآیند کربن‌زدایی از اقتصاد جهانی و کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای به منظور دستیابی به اهداف توافق پاریس را دنبال می‌کند. برخی از کشورهای جنوب جهانی، مانند غنا، جامائیکا، مغولستان، مراکش و امارات متحده عربی هم این اعلامیه را تأیید کرده‌اند.
جزئیات تولید انرژی هسته‌ای
تولید برق در نیروگاه‌های هسته‌ای بزرگ قدیمی؛ معمولاً با هزینه‌های بالاتری نسبت به رایج‌ترین گزینه‌های بدون کربن همراه است. این فرآیند همچنین نیازمند سرمایه‌گذاری اولیه قابل توجه و انتخاب دقیق محل است. ساخت نیروگاه‌های هسته‌ای بزرگ یک فرآیند طولانی و کند است که ممکن است تا ۲۰ سال هم زمان ببرد. این کار شامل پرداختن به مسائل پیچیده‌ای از جمله انتخاب نوع رآکتور، تأمین سوخت هسته‌ای و سازماندهی دفع ایمن زباله‌های رادیواکتیو می‌شود.