اولین دیدار از یک نمایش تئاتری با رضا آشفته بعد از انتقال از بیمارستان به منزل، در روزهای دیالیز، با پاهای همچنان پانسمان‌شده، و ضعف جسمانی ناشی از چند جراحی و ایام دیالیز، با نمایش «خانه عروسک/ قسمت دوم» به نویسندگی لوکاس نیث و کارگردانی محسن علیخانی انجام شد.
نمایشی با دو پرسوناژ اصلی که در یک دراماتورژی مناسب به چهار شخصیت تبدیل شده، دو شخصیت اصلی و دو سایه از شخصیت اصلی که با نوعی در هم تنیدگی زیباشناختی تبدیل به یک روایت جدید شده که ضمن وفادار بودن به اصل متن، نوعی خلاقیت اجرا در صحنه نیز آفریده که ویژه کارگردان است. در کنار این دراماتورژی مناسب، با طراحی صحنه زیبا هم مواجهم که هم در ساخت دکور و هم در فضاسازی با دکور موفق و کم نظیر ظاهر شده است. چنین طراحی صحنه ای، هم به بازی ها و هم هبه شخصیت ها امکان ظهور بیشتر و بهتری می دهد.
هم در متن و هم در اجرا رابطه دختر و مادر هم خوب فضاسازی شده و دشواری تجدید رابطه بین مادر و دختر با تاثیرات قوی به مخاطب منتقل می شود.
ای کاش نام نمایش نامه عروسکخانه بود نه خانه عروسک. اگر نمی توان به آبدارخانه گفت خانه آبدار، اگر به صندوقخانه نمی توان گفت خانه صندوق، اگر به موتورخانه نمی توان گفت خانه موتور، به عروسکخانه هم نمی توان گفت خانه عروسک. زیرا عروسکخانه استعاره ای ست برای جایی که انسان ها به ابزاری چون عروسک تبدیل می شوند اما خانه عروسک می تواند یک عروسک فروشی یا یک عروسک سازی باشد. و واضح است که دومی تناسبی با متن نمایش نامه ندارد.
بازی ها منهای یک ربع آغازین که با صدای پایین و انرژی کم بازی می شد، در بقیه زمان اجرا به صورت انرژیک و با ریتم خوب انجام می شد.
*منتقد
۲۴۵۲۴۵